«ουδέ αίμα μαρτυρίου ημπορεί να εξαλείψη την αμαρτίαν του χωρισμού της Εκκλησίας και της διαιρέσεως, και το να σχίση τινάς την Εκκλησίαν είναι χειρότερον κακόν από το να πέση εις αίρεσιν» Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

Απαντήσεις σε επιχειρήματα των παλαιοημερολογιτών εναντίον της Εκκλησίας



Απαντήσεις σε συγκεκριμένα επιχειρήματα διαφόρων παλιοημερολογιτών εναντίον της Εκκλησίας συλλήβδην, μεμονωμένων επισκόπων, αγίων ή πρακτικών της, όπως αυτοί τα δημοσιεύουν κατά καιρούς μέσω διαδικτύου.



Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν εσχάτως από ζηλωτές παλιοημερολογίτες διάφορες εσφαλμένες/ανιστόρητες θέσεις, οι οποίες πιθανότατα προέρχονται:
-είτε από αμάθεια περί της εκκλησιαστικής ιστορίας, των επιλογών εξεχόντων εκκλησιαστικών προσώπων και δη αγίων της Εκκλησίας
-είτε από πλάνη και φανατισμό περί την Εκκλησία
-είτε από επίκτητη αλλοίωση του νοήματος ιερών εκκλησιαστικών κανόνων
-είτε από «θεωρητικούς» παραεκκλησιαστικών ομάδων

Στις προαναφερθείσες θέσεις περιέχονται κάποιες ΧΟΝΔΡΟΕΙΔΕΙΣ ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΕΣ, αναμεμιγμένες με μεμψιμοιρία, ανεύθυνες και αιχμηρές κατηγορίες, οπότε θεωρούμε επιβεβλημένο, χάριν αληθείας, να τις ανασκευάσουμε. Επίσης, κάποιοι ακρίτως και δίχως έλεγχο μεταφέρουν ιστορικές και ιεροκανονικές ανακρίβειες άλλων. Καλούμε κάθε καλόπιστο ή φιλέρευνο να εξετάσει τα κάτωθι και να συμβάλει στην επέκταση, τεκμηρίωση ή διόρθωση του παρόντος.

Επισημάναμε επανειλημμένως στο διαδίκτυο τις κάτωθι επισημασμένες απόψεις:

1. «Η διακοπή του μνημοσύνου του αιρετικού Βαρθολομαίου είναι επιταγή Θεού και καθήκον παντός Ορθοδόξου.»

2. «Αλλοίμονον εις τον πιστόν, ο οποίος θα ανέμενε κρίσιν Συνόδου. Πότε άραγε θα καταστή δυνατή η σύγκλησις ταύτης; Και όταν ποτέ ήθελε συγκληθή, τι Σύνοδος θα είναι άραγε; Θα είναι γνησία ή ληστρική;»

3. «Όταν οι Ορθόδοξοι Ιερείς της Κωνσταντινουπόλεως έκοψαν το μνημόσυνον του Επισκόπου Νεστορίου, ανέμενον την κρίσιν Συνόδου; Ευτυχώς όχι. Η Σύνοδος πράγματι συνεκλήθη εις την Κων/πολιν. Ποία όμως ήτο η κρίσις αυτής; Εδικαίωσεν τον Νεστόριον και ανεθεμάτισε τους Ορθοδόξους!...»

4. «Ο κοινωνών Βαρθολομαίω αιρέσει κοινωνεί. Ο μνημονεύων Βαρθολομαίον συνεπάγεται μετά τούτου τη αιρετική απωλεία. Ο μη μνημονεύων Βαρθολομαίον και τους συν αυτώ, αποτειχίζει εαυτόν εκ «Ψευδεπισκόπων και Ψευδοδιδασκάλων», λέγει το Πνεύμα το Άγιον εν τη Εκκλησία (ΙΕ Κανών ΑΒ Συνόδου). Οι μη κοινωνούντες Βαρθολομαίω και τοις συν αυτώ είναι «τιμής και αποδοχής άξιοι, ως οι Ορθόδοξοι» παραγγέλουσιν οι Άγιοι δια του αγίου Σωφρονίου Ιεροσολύμων (Αγ. Σωφρονίου Ιεροσολύμων, P.G. 87, 3372A) και του ΙΕ΄Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου».

5. «Η μετά της αιρέσεως κοινωνία, πως είναι δυνατόν να διατηρήση την ορθόδοξον ιδιότητα του Πληρώματος της Εκκλησίας και την υπόστασιν Αυτής;»

1.


«Η διακοπή του μνημοσύνου του αιρετικού Βαρθολομαίου είναι επιταγή Θεού και καθήκον παντός Ορθοδόξου.»

Πότε ο… Θεός ζήτησε να παύσουμε το μνημόσυνο του Πατριάρχη Βαρθολομαίου; Σε ποιον πεφωτισμένο, πότε και πού εμφανίστηκε και το είπε;! Τόσο αδιάκριτες ή εξόφθαλμες είναι οι… επεμβάσεις του Θεού στην Εκκλησία; Αλήθεια, τι αντίστοιχη «επέμβαση» έκανε ο Θεός κατά τους καιρούς των μεγάλων αιρέσεων, π.χ. με τους Άρειο, Μακεδόνιο, Ευτυχή, Νεστόριο κλπ; Γιατί ο Θεός έδωσε διοίκηση από ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ και ΣΥΝΟΔΟ στην Εκκλησία, εάν όντως προτιμά να την «προσπερνά» με δικές του, αυτοπρόσωπες επεμβάσεις για κάθε τι το αιρετικό που ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ κάπου εκστομίζεται;

Ονομάζετε «αιρετικό» τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Ποια σύνοδος (οικουμενική ή τοπική) ονόμασε «αιρετικό» τον Πατριάρχη, τον καθήρεσε ή τον αναθεμάτισε; Παρακαλώ, υποδείξτε την μου. Εάν ουδεμία έπραξε κάτι τέτοιο, νομίζω πως θέτετε τον εαυτό σας στη θέση μιας τέτοιας συνόδου. Το να ονομάζετε έναν Πατριάρχη ως «αιρετικό» (ή άλλα υβριστικά) δεν νομίζω πως σας περιποιεί τιμή. Απεναντίας μαρτυρά ακρισία και υφαρπαγή ρόλου ιεράς συνόδου, που βεβαίως δεν είστε. Ακόμη και έναντι όσων κηρύττουν αιρετικά, η Εκκλησία τηρεί θέση διαλλακτική και στάση αναμονής προς μετάνοια αυτών. Το αυτό έπραττε και πράττει, μεταχειριζόμενη οικονομία και συγκαταβατικότητα, όπως π.χ. έπραξε με τους Άρειο, Μακεδόνιο, Ευτυχή, Νεστόριο, δηλαδή έναντι γνωστών επισκόπων που κήρυτταν αιρετικά.

Η Εκκλησία ονομάζει κάποιους ως αιρετικούς, τους καταδικάζει και τους αναθεματίζει, αφού πρώτα, κατά σειρά:
1) τους επισημάνει συνοδικώς τις κηρυττόμενες αιρέσεις
2) τους καλέσει σε απολογία ενώπιον συνοδικού δικαστηρίου
3) τους καταδικάσει, καθαιρέσει και αναθεματίσει
4) κηρύξει τις θέσεις τους ως αιρετικές και κακόδοξες

Εχοντας ως δεδομένα ότι :
(α) ο οικουμενισμός ειναι η αίρεση που διδάσκει ότι καμιά εκκλησία ή δόγμα από μόνη της δεν κατέχει την πλήρη αλήθεια, αλλά αυτή προκύπτει όταν όλες (ή όλα τα δόγματα) μαζί προσθέσουν (όπως ένα παζλ) τα πιστεύω τους. Και
(β) αιρετικός είναι αυτός που όχι μόνο διδάσκει νέες δοξασίες σχετικά με την πίστη (αλλοιώνοντας αυτήν) αλλά εμμένει και σε αυτές χωρίς να τις αναιρέσει.
Οπότε, με βάση αυτά, θέτουμε κι εμείς τα ερωτήματα:
- Γιατί θεωρείτε αιρετικό οικουμενιστή τον Πατριάρχη και ορισμένους επισκόπους;
- Πότε διέδωσαν και επέμειναν στις θέσεις του οικουμενισμού;
- Τι είναι αυτό που αλλοίωσαν από την Ορθόδοξη πίστη μας;

- Μήπως οι συμπροσευχές και οι συναναστροφές με τους παπικούς (και όχι μόνο) τούς καθιστούν αιρετικούς; Μα οι συμπροσευχές είναι παραβίαση Ι.Κανόνων και με βάση αυτούς αρμόζει καθαίρεση στους παραβάτες. Οι Κανόνες δεν λένε ότι ο συμπροσευχόμενος καθίσταται κι αυτός αιρετικός!
- Μήπως η συμμετοχή τους στο ΠΣΕ τους καθιστά επίσης αιρετικούς; Πολύ κακώς συμμετέχουν, όμως το ΠΣΕ είναι ένα οικουμενικό κίνημα, μια οργάνωση για τη διεξαγωγή θρησκευτικών διαλόγων. Δεν είναι κάποια Εκκλησία, παρόλο που συμμετέχουν αιρετικές "εκκλησίες".
- Μήπως λόγω των προσφωνήσεων "άγιος" (και τα παράγωγά του) προς τους παπικούς; Δηλ. γιατί να αποκλείεται αυτό να το κάνει για λόγους ευγενείας; γιατί να αποκλείεται αυτό να το κάνει για λόγους πολιτικούς ή διπλωματίας; Ας μην ξεχνούμε πως ο ρόλος του, εκτός από θρησκευτικός ηγέτης, σήμερα έχει και πολιτικές προεκτάσεις. Το ίδιο ισχύει και για την προσφώνηση "άγιο κοράνιο" με τους μουσουλμάνους. Ολα αυτά όμως, γιατί να τον καθιστούν αιρετικό, και όχι απλώς παραβάτη των Κανόνων (με ποινή καθαίρεσης βεβαίως); Πότε παραδέχτηκε (και επέμεινε) ότι η Ορθοδοξία ΔΕΝ κατέχει την πάσαν αλήθεια (δηλ. τη βασική πλάνη του οικουμενισμού); Και όπως θέσαμε πιο πάνω, ο αιρετικός εμμένει και πιστεύει πάντα τις απόψεις του. Αλλά έστω ότι δεχόμαστε ότι αποκαλεί εσκεμμένα τους παπικούς ως αδελφή εκκλησία, με αγιότητα κλπ. Αν αυτά τα πιστεύει όντως, θα έπρεπε να τα κυρήττει ΠΑΝΤΑ, κι όχι μόνο μπροστά στους παπικούς. Υπάρχουν τέτοιες αποδείξεις; Υπάρχει κάποιος λόγος του Πατριάρχη, κάποιο κήρυγμα, στο οποίο αποκαλεί έτσι τους παπικούς, αλλά ΔΕΝ απευθύνεται σε αυτούς; Βέβαια αυτή η παλινδρόμηση δεν τον τιμά, αφού άλλα λέει εμπρός τους, κι άλλα από πίσω τους, όμως αυτό είναι άλλο θέμα.  Μήπως όμως με αυτή την λογική (των προσφωνήσεων "άγιος", "αδελφή εκκλησία" κλπ) καθίσταται αιρετικός και ο ιερός Γερμανός Β' , Πατριάρχης Κων/λεως 1222-1240 που αποκαλεί κι αυτός με τις ίδιες εκφράσεις τους παπικούς, γύρω στα 200 χρόνια μετά από το σχίσμα; (σελ. 44,45). Παρομοίως, μήπως και ο άγ. Μάρκος ο Ευγενικός; Βέβαια θα ισχυριστούν οι παλαιοημερολογίτες ότι ο άγ.Μάρκος, μετά από αυτές τις προσφωνήσεις, αντιμετώπισε με εντελώς διαφορετικό τρόπο τους λατίνους. Άρα πώς γνωρίζουν ότι δεν θα πράξει (παρόλο που φαίνεται αρκετά απίθανο) και ο Βαρθολομαίος αναλόγως; Παρόμοιες απορίες και τοποθετήσεις εκφράζονται και στο http://www.oodegr.com/oode/biblia/Sxisma_Zilwtikou_Palaioimerologitismou/3_2_3.htm. Μάλιστα, στον σύνδεσμο αυτόν αναφέρονται ομολογίες πίστεως από τον Βαρθολομαίο οι οποίες αναδεικνύουν τη χαώδη διαφορά μεταξύ της Ορθοδοξίας και του Παπισμού.Επομένως θεωρούμε ότι πολύ κακώς χαρακτηρίζεται ως αιρετικός ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος. 

Δυστυχώς είναι πολύ προσφιλής τακτική για τους παλαιοημερολογίτες να διαστρεβλώνουν το νόημα των λεγόντων του Πατριάρχη. Χαρακτηριστικά, ισχυρίζονται πως ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει αποκαλέσει (α) τους Ι.Κανόνες ως "τείχη του αίσχους" και (β) τους αγ.Πατέρες ως θύματα του διαβόλου.
(α) Είπε ο Βαρθολομαίος στον Πάπα:
«Δοξάσωμεν τόν Θεόν ότι, μετά παρέλευσιν αιώνων διχασμού καί φανατισμού σήμερον "έν εσμέν . . . ζώμεν σήμερον έν θαύμα "ό ετέραις γενεαίς ουκ εγνωρίσθη τοις υιοίς των ανθρώπων" ('Εφ. 3,5). Εις τούτο συνετέλεσαν όχι μόνον οι πρωτεργάται του θαύματος αείμνηστοι Πάπαι 'Ιωάννης ο ΚΓ' καί Παύλος ΣΤ' καί Πατριάρχης 'Αθηναγόρας, . . ., αλλά καί οι συνεχισταί του έργου αυτών, οι κρημνίζοντες τά διάφορα "τείχη του αίσχους", ων φοβερώτερον τό χωρίζον τους χριστιανούς . . .»
Ασφαλώς λοιπόν βλέπουμε ότι ο Βαρθολομαίος δεν κάνει κουβέντα για τους Ι.Κανόνες. Αυτό είναι εντελώς αυθαίρετη ερμηνεία! Αυτό που πιθανώς εννοεί (μιας και το λέει και στην αρχή της φράσης) ως "τείχη του αίσχους" είναι το μίσος και η διχόνοια μεταξύ των προεξαρχόντων ανατολικής και δυτικής εκκλησίας των προηγουμένων αιώνων.
(β) Είπε ο Βαρθολομαίος:
«Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’ οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων». 
Και πάλι ο Βαρθολομαίος δεν μιλάει για αγ.Πατέρες! Αναφέρεται στους εκκλησιαστικούς προπάτορες (τους εκκλησιαστικούς προγόνους μας) οι οποίοι έπεσαν στην αίρεση (γι'αυτό και "θύματα του αρχεκάκου όφεως") και διέσπασαν την ενότητα (γι'αυτό και "κληροδοτήσαντες την διάσπασιν") της ρωμαιοκαθολικής με την ανατολική Εκκλησία το 1054.

Παραθέτουμε εδώ τι διδάσκει ο άγιος Νεκτάριος για τις σχέσεις μας με τους (όντως) αιρετικούς: http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/agios-nektarios/peri_twn_sxesewn_me_airetikoys.htm


2.

«Αλλοίμονον εις τον πιστόν, ο οποίος θα ανέμενε κρίσιν Συνόδου. Πότε άραγε θα καταστή δυνατή η σύγκλησις ταύτης; Και όταν ποτέ ήθελε συγκληθή, τι Σύνοδος θα είναι άραγε; Θα είναι γνησία ή ληστρική;»

Τι εννοείτε με το «Αλλοίμονον εις τον πιστόν, ο οποίος θα ανέμενε κρίσιν Συνόδου»; Μήπως οι λαϊκοί είναι στην Εκκλησία ανώτεροι από την… σύνοδο; Εάν ναι, γιατί υπάρχει σύνοδος επισκόπων με διοικητικά καθήκοντα; Τελικά ποιοι διοικούν; ποιος λέτε εσείς; Οπωσδήποτε δεν υπήρξαν ούτε όλες οι σύνοδοι, ούτε όλοι οι λαϊκοί «σωστοί». Δικαιούμαστε όμως εμείς οι λαϊκοί να ανατρέψουμε την τάξη της Εκκλησίας, την εδραιωμένη εδώ και δύο χιλιετηρίδες; Ανέκαθεν οι επίσκοποι και γενικώς οι κληρικοί ήταν πρώτοι, ενώ οι λαϊκοί ακολουθούσαν. Απαραίτητα αμφότερα μέρη, υπάρχουν μάλιστα και πολλές περιπτώσεις συνόδων κακοδόξων, που την Εκκλησία υπερασπίστηκαν καλύτερα κάποιοι λαϊκοί. Άλλο αυτό και άλλο το να ανατρέψουμε τα θέσμια του ίδιου μας του Κυρίου.

Ας υποθέσουμε προς στιγμήν, ότι έχετε δίκιο, ότι ο νυν Οικουμενικός Πατριάρχης είναι «αιρετικός» και «οφείλει» η Εκκλησία να συγκαλέσει σύνοδο κατ’ αυτού. Γιατί η σύνοδος αυτή θα είναι «ληστρική», πώς το υπονοείτε σαφώς προεξοφλώντας το; Μήπως η θέση σας αυτή αποτελεί «μπηχτή» για την Εκκλησία, την οποία ολόκληρη εμμέσως ονομάζετε εσείς επίσης «ληστρική»; Γιατί δεν λέτε ξεκάθαρα αυτό που πιστεύετε; Ας μην ξεχνούμε ότι και ο Νεστόριος όταν καθαιρέθηκε και καταδικάστηκε από την Γ' Οικουμενική Σύνοδο, ήταν εν ενεργεία Πατριάρχης. Επομένως, γιατί να μη μπορεί να γίνει το ίδιο και τώρα, αν το επιτρέψει ο Θεός;

Α)
-Μήπως υπονοείτε ότι σύμπασα η Εκκλησία εξέκλινε της ορθοδοξίας, ότι καταποντίστηκε από αιρέσεις ή ότι καταποντίστηκε επειδή κοινωνεί με τον (υποθετικά) «αιρετικό» νυν Οικουμενικό Πατριάρχη;
-Μα είναι δυνατόν αυτό ποτέ να συμβεί; Σταυρός φύλαξ πάσης της οικουμένης, Κύριος ο Θεός ο ίδιος ο νυμφίος της Εκκλησίας και δύναται η Εκκλησία να καταποθεί από την πλάνη; Τι μας λέτε; Τα λάθη των ανθρώπων είναι ικανά να «εκμηδενίσουν» την Εκκλησία, να ακυρώσουν το έργο του Ιησού Χριστού επί της γης; Ματαία η πίστη μας λοιπόν; Άδικα σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Κύριος για εμάς, αφού τα λάθη μας «ζουν εις τον αιώνα» ή «είναι ισχυρότερα» του Κυρίου και της Εκκλησίας; Άπαγε της βλασφημίας!

Β)
-Μήπως υπονοείτε ότι Εκκλησία ΔΕΝ είναι το σύνολο των Πατριαρχείων και τοπικών Εκκλησιών, επισκοπών, μητροπόλεων, ενοριών, μονών κλπ που κοινωνούν μεταξύ τους σήμερα σε όλη τη γη, ανεξαρτήτως γλώσσας, εθνικότητας, τόπου, ημερολογίου, ηθών, λειτουργικών παραδόσεων, κοινωνικών τάξεων, ηπείρων κλπ; Συγκεκριμένα, μήπως εντοπίζετε την «εκκλησία» στη δική σας θρησκευτική ομάδα, που είναι μία από τις πολλές ομάδες του πολυδιασπασμένου θρησκευτικού χώρου του «παλιού ημερολογίου»;
-Εάν ναι, δηλαδή εάν εσείς οι ελάχιστοι επί γης (πόσες χιλιάδες ανθρώπων αλήθεια, μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού) είστε «οι τελευταίοι γνήσιοι ορθόδοξοι επί γης», «οι μόνοι αληθινοί ακόλουθοι του Ιησού», «οι μόνοι αποτελούντες της Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία», ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΕ ΕΝΕΡΓΟ ΡΟΛΟ ΔΙΑΦΩΤΙΣΗΣ ΤΗΣ ΥΦΗΛΙΟΥ; ΓΙΑΤΙ ΚΑΘΕΥΔΕΤΕ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΔΙΚΑΖΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΑΤΗ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΞΑΣΚΕΙΤΕ ΣΥΝΟΔΙΚΟ ΕΡΓΟ;
Για να επιστρέψω στο λογικό έδαφος, εάν πιστεύετε πως ΟΛΟΙ επί γης πλανήθηκαν εκτός από εσάς, όλοι οι σημερινοί επίσκοποι είναι «αιρετικοί» κλπ, πάσχετε από βαρύτατη, εωσφορική έπαρση και πας εχέφρων σάς καλεί να ανανήψετε! Βρίσκεστε σε βαρύτατη πλάνη, και βεβαίως αίρεση, εάν όντως πιστεύετε κάτι τέτοιο!

3.

«Όταν οι Ορθόδοξοι Ιερείς της Κωνσταντινουπόλεως έκοψαν το μνημόσυνον του Επισκόπου Νεστορίου, ανέμενον την κρίσιν Συνόδου; Ευτυχώς όχι. Η Σύνοδος πράγματι συνεκλήθη εις την Κων/πολιν. Ποία όμως ήτο η κρίσις αυτής; Εδικαίωσεν τον Νεστόριον και ανεθεμάτισε τους Ορθοδόξους!...»

Αυτό είναι ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟ. Έγινε σύνοδος που δικαίωσε τον Νεστόριο
1) στην ΑΝΤΙΟΧΕΙΑ, όχι στην Πόλη
2) ΜΕΤΑ την καταδίκη του από την Γ' Οικουμ. Σύνοδο
3) από ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ, νεστοριανούς, οι οποίοι επέμειναν στον μονοφυσιτισμό.
Κοινώς, ΜΕΤΑΦΕΡΕΤΕ ΧΟΝΔΡΟΕΙΔΕΙΣ ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΕΣ!
Ακολουθούν σχετικά ορισμένες ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΕΡΩΤΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ:

Α)
-Ο επίσκοπος Νεστόριος ήταν κανονικός επίσκοπος όταν κήρυττε αίρεση; Το άγιο Πνεύμα μετέδιδε αληθινά μυστήρια δι’ αυτού, αφότου ο επίσκοπος Νεστόριος είχε κηρύξει αίρεση;
-Ναι. Οι ιεροί κανόνες ρητά και πολλάκις διαβεβαιώνουν ότι έγκυρα μυστήρια τελούνται εντός της Εκκλησίας και άκυρα εκτός της. Ο επίσκοπος Νεστόριος κατά το χρόνο κήρυξης των κακοδοξιών ήταν πλήρες και κανονικό μέλος της Εκκλησίας και δη ανώτερος κληρικός, αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως.

Β)
-Πότε έπαυσε ο κήρυκας αίρεσης Νεστόριος να είναι κανονικός επίσκοπος και να μεταδίδει έγκυρα μυστήρια;
-Όταν η Εκκλησία συνοδικώς τον απέκοψε από το σώμα της, δηλαδή όταν συνοδικώς τον καθήρεσε και καταδίκασε, ενώ αναθεμάτισε τις διακηρυγμένες αιρέσεις του. Αυτό έγινε στην Έφεσο της Μικράς Ασίας, κατά την Γ' οικουμενική σύνοδο. Πουθενά σε ιερό κανόνα ή άλλη εκκλησιαστική διάταξη ή πρακτική αναφέρεται η «αυτόματη απώλεια χάριτος» από κληρικό ή λαϊκό, ένεκα εσφαλμένων ιδεών. Εάν μάλιστα αυτό ίσχυε, π.χ. το βάπτισμά μας, άρα και το ίδιο το άγιο Πνεύμα, θα ήταν ανίσχυρο εμπρός σε κάθε ανθρώπινη αμαρτία, ιδέα ή αίρεση.

Γ)
-Έγινε σύνοδος που δικαίωσε τις αιρετικές θέσεις που διατύπωσε περί Χριστού και Θεοτόκου ο επίσκοπος Νεστόριος;
-Ναι. Μεταξύ επισκόπων στην Αντιόχεια, υπό τον επίσκοπο Αντιοχείας Ιωάννη, που ασπάζονταν τις αιρετικές θέσεις του, αντικανονική, χωρίς την αναγκαία επικύρωση και αποδοχή από σύμπασα την Εκκλησία. Οι θέσεις που εκτέθηκαν στην τοπική και αντικανονική αυτή σύνοδο είχαν ήδη αντιμετωπιστεί και αναθεματιστεί από την Γ' οικουμενική σύνοδο. Τις θέσεις αυτής της ψευδοσυνόδου τηρούν έως σήμερα οι εξωεκκλησιαστικοί νεστοριανοί.

Δ)
-Υπήρχαν επίσκοποι, ιερείς, λαϊκοί, άγιοι ή και ολόκληρες τοπικές Εκκλησίες ή Πατριαρχεία σε πλήρη κοινωνία με τον επίσκοπο Νεστόριο προ της συνοδικής καταδίκης του;
-Ναι. Μερίδα του κλήρου και λαού Κωνσταντινουπόλεως, το Πατριαρχείο Ρώμης και η Αιγυπτιακή Εκκλησία (Πατριαρχείο Αλεξανδρείας). Από αγίους, τουλάχιστον ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, που του είχε απευθύνει επιστολές (σώζονται τρεις). Σημειωτέον πως τόσο ο επίσκοπος Ρώμης Celestinus, όσο και επίσκοπος Αλεξανδρείας Κύριλλος (άγιοι αμφότεροι), πρωτοστάτησαν στην καταδίκη των θέσεών του κατά την Γ' οικουμενική σύνοδο. Ως ορθοί εκκλησιαστικοί άνδρες όμως τον αναγνώριζαν ως επίσκοπο προ της καταδίκης του. Ανήκαν μάλιστα στη μερίδα όσων κοινωνούσαν πλήρως μαζί του.

Ε)
-Είχαν δικαίωμα κληρικοί και λαϊκοί να διακόψουν τη συλλειτουργία/μνημόνευση του κηρύσσοντος αιρετικά επισκόπου Νεστορίου;
-Ναι. Οι ιεροί κανόνες το επιτρέπουν, για πιστούς που παραμένουν εντός της ίδιας επισκοπής, δίχως πήξη χωριστού θυσιαστηρίου/παρασυναγωγής και ως έσχατο σημείο προφύλαξης της Εκκλησίας από κανονικώς σφάλλοντες επισκόπους. Υπάρχει αναφορά ηθικού επαίνου για τους κληρικούς και λαϊκούς αυτούς.

Στ)
-Υπάρχουν ιεροί κανόνες που απαγορεύουν το σχίσμα;
-Ναι. Είναι αυστηρότατοι για τους σχίζοντες την Εκκλησία. Ο ίδιος ο Κύριος και ο Απόστολος Παύλος αναφέρθηκαν στο κακό των σχισμάτων και στην βασικότατη ανάγκη διατήρησης της ενότητας της Εκκλησίας.

Ζ)
-Τελούνται έγκυρα μυστήρια εκτός Εκκλησίας;
-ΟΧΙ! Ανέκαθεν τα τελούμενα εκτός Εκκλησίας δεν θεωρούνταν έγκυρα. Κατ’ άκρα οικονομία μόνο επιλέγει ενίοτε η Εκκλησία να μεταδώσει θεία χάρη εκ των υστέρων σε εξωεκκλησιαστικές ιεροπραξίες, κατά τη συλλογιστική «της πλήρωσης κενού αγγείου», όπως π.χ. έγινε με το φαρμακίδειο σχίσμα της Εκκλησίας της Ελλάδος ή με το βουλγαρικό-εξαρχικό σχίσμα του 1870. Ομοίως τα σχετικά με τις ιεροπραξίες των εξωεκκλησιαστικών παλιοημερολογιτών, οι οποίες τελούνται από λαϊκούς (που φορούν ράσα).

Η)
-Είχαν υποχρέωση κληρικοί και λαϊκοί να διακόψουν τη συλλειτουργία/μνημόνευση του κηρύσσοντος αιρετικά επισκόπου Νεστορίου;
-Όχι. Ουδεμία κύρωση προβλέπεται για τους παραμένοντες σε κοινωνία με επίσκοπο που κηρύσσει αιρετικά, εάν αυτοί παραμένουν εντός της ίδιας επισκοπής, δίχως πήξη χωριστού θυσιαστηρίου/παρασυναγωγής. Εάν προβλεπόταν κύρωση, σχεδόν όλες οι επισκοπές σε όλους σχεδόν τους χρόνους θα ήταν «τιμωρημένες», πράγμα που δεν ισχύει, παρά τη σταθερή αναφύηση αιρέσεων στην Εκκλησία. Πράγματι, τοπικές Εκκλησίες και Πατριαρχεία ήταν σε πλήρη κοινωνία με τον Νεστόριο προ της συνοδικής καταδίκης του (πβ. στοιχείο Δ) και ουδέποτε αυτές καταδικάστηκαν ή έστω επιπλήχθηκαν από άλλες.

Θ)
-Υπάρχουν στην Εκκλησία επίσκοποι που καθαιρέθηκαν άδικα, ενώ κατόπιν αποκαταστάθηκαν;
-Ναι. Π.χ. προσφάτως ο Άγιος Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως. Π.χ. στην αρχαία Εκκλησία ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Σημειωτέον ότι ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος καταδικάστηκε συνοδικά στην Κωνσταντινούπολη (από σύνοδο που ενείχε θέματα ακυρότητας),
α] έφυγε κρυφά από την Κωνσταντινούπολη (μόνος και νύχτα) ώστε να μην δεχθεί από φίλους του εκδηλώσεις επιδοκιμασίας του προσώπου του,
β] παρήγγειλε σε όλους να κοινωνήσουν και να μνημονεύσουν τους μοιχεπιβάτες διαδόχους του (ονόματι Αρσάκιος και Αττικός) στην επισκοπή Κωνσταντινουπόλεως προς αποφυγή σχίσματος (οι φίλοι του τον παρήκουσαν σε αυτό).

Ι)
-Η μετά της αιρέσεως κοινωνία είναι δυνατόν να διατηρήσει την ορθόδοξη ιδιότητα του πληρώματος της Εκκλησίας και την υπόσταση Αυτής;
-Ναι. Μέγα το έλεος του Κυρίου προς την Εκκλησία Του. Είναι πάμπολλα τα σχετικά παραδείγματα, όπως η επί 465 έτη κοινωνία της Εκκλησίας με επισκόπους που κήρυτταν την αίρεση της εκπόρευσης του αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού (filioque), η μηδέποτε καταδίκη του αιρετικών φρονημάτων Αυγουστίνου (αίρεση απολύτου προορισμού), η επί μακρόν κοινωνία της Εκκλησίας ή τμήματος της Εκκλησίας με όλους τους αιρετικούς προ της τελικής καταδίκης τους (Άρειος, Νεστόριος, Μακεδόνιος κλπ).

ΙΑ)
-Εάν υπάρχουν σήμερα στην Εκκλησία επίσκοποι που κηρύττουν φανερά αίρεση ή που πιστεύουν κρυφά σε αίρεση, καθιστούν (οι μεν ή οι δε) την Εκκλησία αιρετική;
-Όχι. Εάν αυτό ίσχυε, η Εκκλησία θα είχε καταστεί αιρετική ήδη από τους πρώτους χρόνους από την ίδρυσή της, δηλαδή θα είχε ακυρωθεί πολύ σύντομα από τα σφάλματα των ανθρώπων το έργο του Κυρίου επί της γης, όπερ άτοπο.

ΙΒ)
-Εάν υπάρχουν σήμερα στην Εκκλησία επίσκοποι που κηρύττουν φανερά αίρεση ή που πιστεύουν κρυφά σε αίρεση και η Εκκλησία τους καταδικάσει συνοδικώς μετά θάνατον ή δεν τους καταδικάσει ποτέ, καθίσταται η Εκκλησία αιρετική;
-Όχι. Πάμπολλα τα παραδείγματα αιρετικών κληρικών που ουδέποτε καταδικάστηκαν συνοδικώς, π.χ. η περίπτωση του Αυγουστίνου, ή καταδικάστηκαν συνοδικώς μόνο μετά θάνατον. Η Θεανθρώπινη Εκκλησία είναι αδιάπτωτη και έχει μέσα της την αθανασία, λόγω του Κυρίου μας, όχι λόγω των ανθρώπων.

ΙΓ)
-Προ της τελικής συνοδικής καταδίκης αιρετικών αυτοί είναι εντός ή εκτός Εκκλησίας;
-Είναι ΕΝΤΟΣ Εκκλησίας και αυτό είναι γνωστό από την εκκλησιαστική ιστορία και την εκκλησιαστική πρακτική δύο χιλιάδων ετών. Ερευνήστε και διαβάστε π.χ. τις επιστολές του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας προς τον κηρύσσοντα αιρετικά Νεστόριο, στις οποίες, μεταξύ άλλων, αυτός προσφωνείται «συλλειτουργός εν Κυρίω», «η ση ευλάβεια», «η ση θεοσέβεια» κλπ. Θα έγραφαν έτσι οι άγιοι σε επιστολές τους προς κηρύσσοντες αιρετικά, εάν αυτοί έπαυαν «αυτομάτως» να είναι ορθόδοξοι, μόλις ένιωθαν μέσα τους κάτι αιρετικό ή μόλις έβγαζαν από το στόμα τους την πρώτη αιρετική φράση;!

4.

«Ο κοινωνών Βαρθολομαίω αιρέσει κοινωνεί. Ο μνημονεύων Βαρθολομαίον συνεπάγεται μετά τούτου τη αιρετική απωλεία. Ο μη μνημονεύων Βαρθολομαίον και τους συν αυτώ, αποτειχίζει εαυτόν εκ «Ψευδεπισκόπων και Ψευδοδιδασκάλων», λέγει το Πνεύμα το Άγιον εν τη Εκκλησία (ΙΕ Κανών ΑΒ Συνόδου). Οι μη κοινωνούντες Βαρθολομαίω και τοις συν αυτώ είναι «τιμής και αποδοχής άξιοι, ως οι Ορθόδοξοι» παραγγέλουσιν οι Άγιοι δια του αγίου Σωφρονίου Ιεροσολύμων (Αγ. Σωφρονίου Ιεροσολύμων, P.G. 87, 3372A) και του ΙΕ΄Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου».

Α) Πολύ εντυπωσιακό και τραγικό βρίσκουμε ιδίως το ότι κάποιοι γράφουν «Ο μνημονεύων Βαρθολομαίον συνεπάγεται μετά τούτου τη αιρετική απωλεία.» Ποιοι είναι, τέλος πάντων, οι γράφοντες που τολμούν να μιλάν για «απώλεια» του Πατριάρχη; Προεξοφλούν το τέλος του; Μήπως είναι ο… διάβολος;! Δεν ξέρουν ότι για όλους, μέχρι της τελευταίας αναπνοής υπάρχει η δυνατότητα της μετανοίας και της σωτηρίας διά του ελέους του Θεού; Υφαρπάζουν την κρίση από τον Κύριο; Ξεχνάν τη μετάνοια του ληστή επάνω στον Σταυρό; Ξεχνάν την επιστροφή του ασώτου υιού της παραβολής;

Β) Για το ότι αποφαίνονται περί «αίρεσης Βαρθολομαίου», «ψευδεπισκόπου», «ψευδοδιδασκάλου» κλπ παραπέμπουμε στις απαντήσεις υπ’ αριθμούς 01 και 05. Νομίζουμε πως χρειάζεται άλλος τρόπος, άλλο ήθος, όχι αυτή η έπαρση και η υφαρπαγή ρόλου υπερ-συνόδου, υπερ-πατριάρχη και υπερ-διδασκάλου… Υπενθυμίζουμε το πατερικό «πρόσεχε σεαυτώ»! Ειλικρινά πιστεύετε ότι υπερβαίνετε σε ηθικό, εκκλησιαστικό, πατριαρχικό ανάστημα τον εγνωσμένου κύρους, πολύπλευρα μορφωμένο, πανταχόθεν τιμώμενο, ακαδημαϊκό, βαθειά πιστό κλπ Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ώστε να δικαιούνται να τον ευτελίζετε; Μα ακόμη και ο Κύριος και οι άγιοι, που όλους μάς υπερβαίνουν, δεν ευτελίζουν κανέναν!

Γ) Κάνετε διαστροφή των λόγων του αγίου Σοφρωνίου.
Ο άγιος Σωφρόνιος συγκάλεσε Σύνοδο το 634 που καταδίκασε τον μονοθελητισμό και τον μονοενεργητισμό. Μάλιστα έστειλε συνοδική επιστολή προς τον Πατριάρχη Σέργιο, τον οποίον αποκάλεσε «συλλειτουργό» (ΘΗΕ τομ 11 σελ. 99-104). Ορθώς υπερασπίστηκε βεβαίως τους ορθοδόξους, αλλά αυτό είναι άλλο από τα θέτετε τον… Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στη θέση όσων υποστήριζαν τον μονοθελητισμό ή τον μονοενεργητισμό!

Δ) Κάνετε διαστροφή του 15ου κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, εξάγοντας στρεβλό συμπέρασμα.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΝΟΝΕΣ ΠΟΥ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΑΙΡΕΤΙΖΟΝΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ! Εάν υπήρχαν τέτοιοι κανόνες, θα έγραφαν και τι επιτίμια επιβάλλουν σε όσους τους παραβούν. Ουδέν όμως επιτίμιο/ποινή προβλέπεται για τη μη διακοπή μνημοσύνου προ συνοδικής καταδίκης, σε αντίθεση με αυτό που όλοι οι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΙ νόμοι και κανόνες των ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και σε όλες τις εποχές και σε όλους τους λαούς ορίζουν! Οι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΙ κανόνες (διοικητικοί, πολιτικοί, θρησκευτικοί, οικονομικοί κλπ) πάντα ορίζουν ΠΟΙΝΗ σε περίπτωση παράβασής τους. αυτό όμως δεν συμβαίνει με τον εν λόγω κανόνα, διότι είναι ΔΥΝΗΤΙΚΟΣ, ΟΧΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ.


Γράφει ο 15ος κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου: 
   «…Ο γρ δι’ αρεσίν τινα παρ τν γίων Συνόδων Πατέρων κατεγνωσμένην τς πρς τν πρόεδρον κοινωνίας αυτούς διαστέλλοντες, κείνου δηλονότι τν αρεσιν δημοσί κηρύττοντος κα γυμν τ κεφαλ π’ κκλησίαις διδάσκοντος, ο τοιούτοι ο μόνον τ κανονικ πιτιμήσει οχ πόκεινται πρ συνοδικς διαγνώσεως αυτος τς πρς τν καλούμενον πίσκοπον κοινωνίας ποτειχίζοντες, άλλ κα τς πρεπούσης τιμς τος ρθοδόξοις ξιωθήσονται. Ο γρ πισκόπων, λλ ψευδπισκόπων κα ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, κα ο σχίσματι τν νωσιν τς κκλησίας κατέτεμον, λλ σχισμάτων κα μερισμν τν κκλησίαν σπούδασαν ύσασθαι».

Ερμηνεία από τον άγιο Νικόδημο Αγιορείτη (από το Πηδάλιον) http://www.scribd.com/fullscreen/30476246?access_key=key-1n3ngo4oenhpcmeo1vq7&allow_share=true&escape=false&view_mode=scroll σελ. 292.
   «… άν δ ο ηθέντες πρόεδροι εναι αρετικοί, κα τν αρεσιν ατν κηρύττουσι παῤῥησί, κα δι τοτο χωρίζονται ο ες ατος ποκείμενοι, κα πρ το ν γέν κόμη συνοδικ κρίσις περ τς αρέσεως ταύτης, ο χωριζόμενοι ατοί, όχι μόνον δι τν χωρισμν δν καταδικάζονται, λλ κα τιμς τς πρεπούσης, ς ρθόδοξοι, εναι ξιοι, πειδή, χι σχίσμα προξένησαν ες τν κκλησίαν μ τν χωρισμν ατόν, λλ μλλον λευθέρωσαν τν κκλησίαν π τ σχίσμα κα τν αρεσιν τν ψευδεπισκόπων ατν».

Ο κανόνας αυτός:
-προβλέπει τιμή σε όσους απομακρύνονται από αυτούς που κηρύττουν και διδάσκουν αίρεση απ’ Εκκλησίας. Κοινώς, ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ, ΔΕΝ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ την απομάκρυνση προ συνοδικής διαγνώμης.
-δεν προβλέπει ποινή σε όσους δεν απομακρύνονται από αυτούς που κηρύττουν και διδάσκουν αίρεση απ’ Εκκλησίας. Κοινώς, ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ, ΔΕΝ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ την απομάκρυνση προ συνοδικής διαγνώμης.

Ο κανόνας αυτός:
-έχει ένα γενικότερο πλαίσιο κανόνων στους οποίους εντάσσεται και ενιαία συνιστάται από την Εκκλησία και για την Εκκλησία
-προβάλλεται μεμονωμένα εδώ και μεμονωμένα από ακραίους, που επιζητούν ιεροκανονική νομιμοποίηση των σχισμάτων τους.
-αναφέρεται ΜΟΝΟ σε κληρικούς, και όχι σε λαϊκούς. Στην ίδια σελίδα του Πηδαλίου (βλέπε τον ανωτέρω σύνδεσμο, υποσημ.2), αναφέρει επίσης πως δεν πρέπει να χωρίζεται κάποιος από τον Επίσκοπό του, ακόμα κι αν βρίσκεται στην αίρεση, αλλά την κρατά κρυφή και δεν την κηρύσσει δημοσίως. 
Ας ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ όμως ότι ο κανόνας αυτός είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ. Φαντάζεστε τι χάος θα προκαλούνταν από τους πρώτους ΜΗΝΕΣ εφαρμογής του στην πράξη; Κάθε ένας που θα έκρινε (ή που θα επικαλούνταν ότι έκρινε) πως ο επίσκοπός του είναι «αιρετικός», θα ένιωθε υποχρεωμένος να αποσχισθεί από αυτόν. Καταλαβαίνετε ότι θα είχαμε αμέσως μία κατάσταση χάους και πολυκερματισμού, όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα στον προτεσταντισμό και στον παλιοημερολογιτισμό. Δεν θα υφίστατο ενιαία Εκκλησία, αλλά πολυάριθμες προσωποπαγείς «εκκλησίες», καθενός που νιώθει «σωστότερος από τον επίσκοπό του»…

Εάν ο κανόνας αυτός ήταν υποχρεωτικός, όπως έγραφε ο οικουμενιστής και «ζηλωτής» Θεοδώρητος Μαύρος, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι όλες οι τοπικές Εκκλησίες και όλα τα Πατριαρχεία θα ήταν «αυτοαναθεματισμένα» ή «αιρετικά» ή, έστω, «τιμωρημένα», αφού σε όλες τις εποχές και σε όλους τους τόπους παρουσιάζονται αιρέσεις!

Ας δούμε και από άλλη προοπτική το αληθινό νόημα του επίμαχου κανόνα:
Εάν κάποιος είναι βέβαιος πως κάποιος επίσκοπος είναι αιρετικός και εάν έχει τη σύμφωνη γνώμη κανονικού πνευματικού πατέρα, μπορεί
-να διαμαρτυρηθεί κατά των αιρετικών φρονημάτων ή κηρυγμάτων αυτού, δημοσίως ή ιδιωτικώς,
-συγγράψει δημόσια υπομνήματα με τις, κατ’ αυτόν, ορθές θέσεις,
-να έρθει σε συνεννόηση και με άλλους πιστούς, κληρικούς και λαϊκούς, που διαφωνούν με τον εν λόγω επίσκοπο,
-να παύσει το μνημόσυνό του, ως έσχατο βήμα, παραμένοντας όμως εντός της Εκκλησίας, δηλαδή κοινωνώντας με τους λοιπούς (επισκόπους, ιερείς και λαϊκούς), που κοινωνούν με τον επίσκοπο που κατηγορείται ως «αιρετικός».

Το έσχατο από αυτά έπραξε παλιότερα ο επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος, αλλά και οι αγιορείτικες μονές, για τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα, χωρίς να πήξουν ίδιον θυσιαστήριον, χωρίς να χωρίσουν τους πιστούς, χωρίς να αποκοπούν από την Εκκλησία και από την κοινωνία των επισκόπων που επέλεξαν να μην παύσουν το μνημόσυνο αυτού.

Μια κριτική μελέτη της Ι.Μ.Πειραιώς πάνω στο σύγγραμμα του π.Ευθ.Τρικαμηνά, σχετικά με την υποχρεωτική ή όχι διακοπή μνημόνευσης, μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Παραπέμπουμε επίσης κάθε καλόπιστο στους ιερούς κανόνες http://www.scribd.com/fullscreen/30476246?access_key=key-1n3ngo4oenhpcmeo1vq7&allow_share=true&escape=false&view_mode=scroll

Οι παλαιοημερολογίτες βρήκαν ένα λάθος του Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου που ταιριάζει με την βασική προτεσταντική τους πλάνη, που λέει πως επιτρέπεται η διακοπή της μνημόνευσης του οικείου Επισκόπου και των μετ΄ αυτού κοινωνούντων (ας είναι και όλη η Εκκλησία !!!), άνευ λόγου πίστεως και το παρουσιάζουν ως απαράβατο κανόνα! Στην Εκκλησία υπήρξαν πολλές περιπτώσεις που ακόμη και μεγάλοι Άγιοι έσφαλαν. Δεν επέμειναν όμως στα σφάλματά τούς. Ο Όσιος Θεόδωρος, μαζί με ένα μέρος Στουδιτών Μοναχών, είχαν διακόψει την Κοινωνία με την Εκκλησία για κάποιες ''οικονομίες'' που έκαναν οι Άγιοι Πατριάρχες Ταράσιος, Νικηφόρος και Ιερός Μεθόδιος. Τα σχίσματα αυτά των Στουδιτών τα κατέκριναν πολλοί Άγιοι Πατέρες της εποχής. Οι ''Πατριαρχικοί Πίνακες'' του Μ. Γεδεών αναφέρουν: ''Ο Άγιος Μεθόδιος εξήνεγκεν Ανάθεμα κατά τών τού Στουδίου Μοναχών, τών από τής Εκκλησίας εαυτούς αποσχισάντων, διότι αντείχοντο τών κατά Ταρασίου καί Νικηφόρου κληθέντων καί γραφέντων... ''! Ο μέγας Ομολογητής Θεοφάνης στην ''Χρονογραφία'' του, αναφέρει την απόσχιση του Αγίου Θεοδώρου από την “Αγία Εκκλησία” και τον "Αγιώτατο Πατριάρχη"! (P. G. 108 σελ. 992Β). Ακόμη, τα Στουδιτικά σχίσματα κατέκρινε και ο Όσιος Ιωαννίκιος (Οσίου Συμεών Μεταφραστού, P.G. 116 σελ. 85Α - 88Β) και οι Ιεροί Μεθόδιος (P. G. 99 σελ. 1853D) και Δοσίθεος (Δωδεκάβιβλος τόμος ζ΄ κεφ. Δ΄). Βέβαια, ο Όσιος Θεόδωρος είναι μέγας Ομολογητής και αποτελεί πρότυπο ένεκα των ηρωικών αγώνων του, έναντι της Εικονομαχικής αιρέσεως. Ο δε Όσιος Δανιήλ ο Στυλίτης, καλούσε σε μετάνοια τους Μοναχούς της εποχής του, που εχωρίζοντο από την Εκκλησία άνευ λόγων Πίστεως, λέγοντας :''Ούκ ακινδύνως εαυτούς χωρίζομεν τής Αγίας ημών Μητρός''! (Les saints Stylites... σελ. 85). Μόνο τα προσωρινά σχίσματά του για τις ανωτέρω οικονομίες δεν μπορεί να αποτελέσουν κανόνα για την Εκκλησία. Είναι κρίμα, ένα σφάλμα ενός τόσο μεγάλου ευεργέτου της Εκκλησίας, για το οποίο ο ίδιος μετανόησε, να γίνεται αφορμή απωλείας ψυχών. Η θλίψη του Οσίου γι´αυτό είναι σίγουρα πολύ μεγάλη. Οι παλαιοημερολογίτες, παρουσιάζουν τα καταδικασμένα αυτά σχίσματα, ως αναγκαία αντίδραση ορθοδόξου ομολογίας!!! Ο ΙΕ΄ κανών της ΑΒ΄ Συνόδου όμως, δεν δικαιολογεί αποτείχιση από ολόκληρη την Εκκλησία, όπως προτεστεντικώ τω τρόπω έκαναν αυτοί, αλλά μόνον από όσους κηρύττουν κατεγνωσμένη αίρεση. Αποκαλούν μάλιστα "Μοιχειανούς" τους αντιπάλους του Oσίου Θεοδώρου, όπως δηλαδή και αυτός για λίγο διάστημα τους ονόμαζε και αποκρύπτουν τα ονόματά τους, ή δεν τους αποκαλούν αγίους! Πρόκειται για τους αγίους και ομολογητές Νικηφόρο Κωνσταντινουπόλεως, Μιχαήλ Συννάδων, Ευθύμιο Σάρδεων, Αιμιλιανό Κυζίκου,Θεοφύλακτο Νικομηδείας και άλλους μεγάλους Πατέρες. Εκτός από την περίπτωση του Οσίου Θεοδώρου, οι παλαιοημερολογίτες διαπράττουν και άλλες παραποιήσεις της εκκλησιαστικής ιστορίας, όπως του Αγίου Μαξίμου με τους μονοθελητές του αιρετικού Νεστορίου, του Αγίου Γρηγορίου με τους αρειανούς κ.α.
(πηγή: stwmenkalws.blogspot.com).
- Περισσότερα για τα στουδιτικά σχίσματα στο http://www.oodegr.com/oode/biblia/Sxisma_Zilwtikou_Palaioimerologitismou/perieh.htm, μέρος πρώτο, κεφ. Γ, ιστ, ιζ, ιη. 
- Επίσης, στο http://www.egolpion.com/stouditika_sxismata.el.aspx.
- Επίσης, στο http://stwmenkalws.blogspot.gr/search/label/%CE%91%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%AF%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%B7%20%CE%B1%CF%80%CF%8C%20%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%B7%20%CF%84%CE%AE%CE%BD%20%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%20%3D%20%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B7

5.


«Η μετά της αιρέσεως κοινωνία, πως είναι δυνατόν να διατηρήση την ορθόδοξον ιδιότητα του Πληρώματος της Εκκλησίας και την υπόστασιν Αυτής;»

Δυστυχώς ή ευτυχώς, σάς διαψεύδουν πανηγυρικά οι άγιοι και οι πατέρες της Εκκλησίας! Σας υπενθυμίζουμε πως η Εκκλησία ΕΧΕΙ ΣΦΑΛΜΑΤΑ, τα οποία εντοπίζονται στο ανθρώπινο μέρος της, καθότι είναι θεανθρώπινη (και όχι μόνο θεϊκή). Το να επιζητούμε από τους ανθρώπους την τελειότητα είναι παράλογο και απάνθρωπο!

Α)
Στην ιστορία της η Εκκλησία συνέχιζε να αναγνωρίζει ως επισκόπους ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ, ακόμη και τους κηρύσσοντες αιρετικά, μέχρι τη στιγμή της ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ τους. Έως τότε, τους δεχόταν ασυζητητί. Ακόμη και οι αμαρτωλοί, ακόμη και οι αιρετικών φρονημάτων επίσκοποι, είναι αγωγοί χάριτος και δι’ αυτών τέλει έγκυρα μυστήρια ο Κύριος.

Παραδείγματα:
α. μέγα μέρος κληρικών και λαϊκών της Εκκλησίας κοινωνούσε με τον όντως αιρετικό επίσκοπο Νεστόριο, έως την ημέρα που καθαιρέθηκε από την Γ’ οικουμενική σύνοδο στην Έφεσο.
β. Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων έλαβε επισκοπική χειροτονία από τον μητροπολίτη Καισαρείας Ακάκιο, ο οποίος ήταν δεδηλωμένος αρειανός και μάλιστα αρχηγός μίας παράταξής τους, προτού ο αρειανισμός καταδικαστεί από την Α’ οικουμενική σύνοδο.
γ. Ο άγιος Ανατόλιος χειροτονήθηκε επίσκοπος και Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Διόσκορο, ο οποίος ήταν μονοφυσίτης, αλλά δεν είχε ακόμη καταδικαστεί από την Δ’ οικουμενική σύνοδο.
Περισσότερα δείτε εδώ: http://www.oodegr.com/oode/biblia/Sxisma_Zilwtikou_Palaioimerologitismou/1_2_7.htm.

Σκεφθείτε επίσης ότι άσημα ή προβεβλημένα στελέχη της Εκκλησίας κοινωνούσαν με επισκόπους αιρετικών φρονημάτων, ενώ ακόμη και άγιοι δέχθηκαν την κοινωνία με αυτούς, ακόμη και επισκοπική χειροτονία από αυτούς (!), διότι οι κηρύσσοντες αιρετικά ενεργούσαν ΕΝΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ προ της συνοδικής καταδίκης τους. Πάγια θέση της Εκκλησίας είναι ότι αυτή αποκόπτει τα βλαπτικά μέλη της μόνο κατόπιν συνοδικής απόφασης, όχι κατόπιν φωνασκιών οιουδήποτε.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/mission/ierapostolh.asp?contents=contents_apories.asp&main=texts/7.htm

Β)
Το έτος 589 εισήχθη κατόπιν συνοδικής απόφασης το filioque στο Σύμβολο της Νικαίας από την τότε ορθόδοξη Εκκλησία της Ισπανίας. Η προσθήκη αυτή κέρδιζε σταδιακά έδαφος στη Δυτική Ορθόδοξη Εκκλησία, ώσπου υιοθετήθηκε και από το ορθόδοξο Πατριαρχείο της Ρώμης. Υπήρχε συνεχής κοινωνία της Εκκλησίας με επισκόπους που κήρυτταν την αίρεση της εκπόρευσης του αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού (filioque) και αυτή διακόπηκε μόλις το έτος 1054, με πρωτοβουλία του τότε πάπα Ρώμης Νικολάου, διά της κατάθεσης αναθέματος στην αγία τράπεζα του ναού της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως. Η συνέχεια της κοινωνίας διακόπηκε καθαρά για πολιτικούς λόγους αντιπαλότητας μεταξύ Δύσης και Ανατολής, οπότε αυτή οπωσδήποτε θα συνεχιζόταν έτι περαιτέρω. Κάποτε, κάποιοι δίνουν απάντηση, ότι δήθεν η Ανατολική Εκκλησία «ανοιγόκλεινε» την κοινωνία με τη Δυτική Εκκλησία, αναλόγως της ορθοδοξίας αυτής, προ του Σχίσματος του 1054. Κάτι τέτοιο όμως ΔΕΝ ερείδεται επί ιστορικών τεκμηρίων, ούτε μνημονεύσατε έστω και μία επιστολή «γνωστοποίησης παύσης κοινωνίας» με τους Δυτικούς, πολλώ δε μάλλον για το περιγραφόμενο αυτό ιδιότυπο «on/off». Ως γνωστόν, τότε όλες οι απομακρυσμένες επικοινωνίες γίνονταν μέσω επιστολών, γι’ αυτό σε αυτές ανατρέχουν οι ιστορικοί και οι ερευνητές, σαν προς θησαυρό ιστορικών τεκμηρίων. Τι θα κάνατε εάν ΣΗΜΕΡΑ κάποιος επίσκοπος είχε κοινωνία με ορθόδοξο επίσκοπο που περιλάμβανε το filioque στο Σύμβολο της Πίστεως; Η Εκκλησία έπραττε αυτό ακριβώς επί ΑΙΩΝΕΣ και σας το επισημαίνουμε για να αντιληφθείτε το μέγεθος της οικονομίας και της μακροθυμίας της Εκκλησίας σε σχέση με τη δική σας δικανική εμμονή στο γράμμα και στην απόλυτη ακρίβεια!

Γ)
Επί αιώνες γίνονταν αβίαστες ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ και ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΜΕ ΑΛΛΟΔΟΞΟΥΣ στην Κύπρο, τα Επτάνησα, την Πελοπόννησο, την Κάτω Ιταλία και αλλού. Πολλοί ορθόδοξοι ιερείς και λαϊκοί εξομολογούνταν σε λατίνους και αντιστρόφως, πολλές φορές λατίνοι είχαν λόγο στις ορθόδοξες μητροπόλεις, ακόμη και εξέλεγαν αυτοί ορθοδόξους μητροπολίτες. Πολλές φορές τα μυστήρια και λοιπές ιεροπραξίες (γάμοι, ευχέλαιο, αγιασμοί κλπ) γίνονταν αναμίξ ή εναλλάξ από ορθόδοξο ή λατινικό κλήρο και αυτά αναγνωρίζονταν πλήρως ως έγκυρα από την Εκκλησία τότε (και τώρα). Όλα αυτά χωρίς να εννοούμε τον ουνιτικό κλήρο και λαό: http://www.egolpion.com/alwsh_oikoumenismou.el.aspx. Επιπλέον, οι Ιεροί Κανόνες απαγορεύουν τους γάμους Ορθοδόξων με αιρετικούς. Το 1834 όμως η Εκκλησία της Ελλάδος επέτρεψε επίσημα την τέλεσή τους! Μήπως "προσβλήθηκε" η Ορθοδοξία από αυτήν την "καινοτομία"; Αν ναι, τότε και οι παλαιοημερολογίτες είναι επηρεασμένοι από αυτήν την πραγματικότητα, αφού (και αυτοί, όπως όλοι μας) είναι "απόγονοι" αυτής της κατάστασης.

Δ)
Όταν κατέπαυσε η αρειανή έρις, αφότου καταδικάστηκε συνοδικά ο αρειανισμός, συστήθηκαν σε πολλούς τόπους σύνοδοι στις οποίες εκλήθησαν να απολογηθούν και να δικαστούν πολλοί αρειανοί επίσκοποι, ώστε η Εκκλησία να εκκαθαρίσει τον κλήρο, να αποδώσει τις νενομισμένες ποινές (ιδίως τις καθαιρέσεις) κλπ. Κάποιοι από τους αρειανούς επισκόπους απολογούμενοι είπαν ότι δημοσίως εμφανίζονταν ως αρειανοί, αλλά ενδόμυχα δεν πίστευαν στις αρειανές κακοδοξίες και επέλεγαν συνειδητά να εμφανίζονται ως αρειανοί παρά ως ορθόδοξοι
-για να μην απομακρυνθούν αυτοί από τις επισκοπές τους και οι όντως αρειανοί κληρικοί καταλάβουν αυτές τις επισκοπές,
-για να μην διαφθαρεί το ποίμνιο από φανατικούς αρειανούς επισκόπους που τυχόν θα τους αντικαθιστούσαν,
-για να κρατούν οι ίδιοι τον έλεγχο και να μην προσηλυτίζεται ενεργά ο λαός στον αρειανισμό, αλλά έστω ήπια.

Εν κατακλείδι, ενώ έπαιζαν «πολιτική», ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΚΡΙΘΗΚΑΝ, ΔΕΝ ΚΑΘΑΙΡΕΘΗΚΑΝ, ΠΑΡΕΜΕΙΝΑΝ ΣΤΙΣ ΕΠΙΣΚΟΠΕΣ ΤΟΥΣ, βάσει των συνοδικών δικαστηρίων! Αντιλαμβάνεστε τη γιγάντια οικονομία της Εκκλησίας, για την αποφυγή σχισμάτων; Αντιλαμβάνεστε ποιο το τρισμέγιστο κακό των σχισμάτων στην Εκκλησία;

E)
Μερίδα του κλήρου και λαού Κωνσταντινουπόλεως, σύσσωμο το ορθόδοξο Πατριαρχείο Ρώμης και η Αιγυπτιακή Εκκλησία (Πατριαρχείο Αλεξανδρείας) ήταν σε πλήρη κοινωνία με τον επίσκοπο Νεστόριο (που κήρυττε δημοσίως αιρετικά) προ της συνοδικής καταδίκης του. Από αγίους, τουλάχιστον ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, που του είχε απευθύνει επιστολές (σώζονται τρεις). Σημειωτέον πως τόσο ο επίσκοπος Ρώμης Celestinus, όσο και επίσκοπος Αλεξανδρείας Κύριλλος (άγιοι αμφότεροι), πρωτοστάτησαν στην καταδίκη των θέσεών του κατά την Γ' οικουμενική σύνοδο. Ως ορθοί εκκλησιαστικοί άνδρες όμως τον αναγνώριζαν ως επίσκοπο προ της καταδίκης του. Ανήκαν μάλιστα στη μερίδα όσων κοινωνούσαν πλήρως μαζί του.

Στ)
Στην αρχαία Εκκλησία ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως καταδικάστηκε συνοδικά στην Κωνσταντινούπολη, από σύνοδο που ενείχε σοβαρά θέματα ακυρότητας, εντούτοις, αποδέχθηκε την ληστρική απόφαση ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ ΣΧΙΣΜΑ στην Εκκλησία, εμπιστευόμενος πως ο Θεός θα τον δικαιώσει.
Κατόπιν
-έφυγε κρυφά από την Κωνσταντινούπολη (μόνος και νύχτα) ώστε να μην δεχθεί από φίλους του εκδηλώσεις επιδοκιμασίας του προσώπου του,
-παρήγγειλε σε όλους να κοινωνήσουν και να μνημονεύσουν τους μοιχεπιβάτες διαδόχους του (ονόματι Αρσάκιος και Αττικός) στην επισκοπή Κωνσταντινουπόλεως (αν και οι περίπου σαράντα επίσκοποι φίλοι του μετέπειτα τον παρήκουσαν σε αυτό).
http://fdathanasiou.wordpress.com/category/%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CE%B9%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%83-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%83/page/2/

Ζ)
Άλλο παράδειγμα γιγαντιαίας οικονομίας της Εκκλησίας, η οποία πηγάζει από το άπειρο έλεος του Κυρίου, είναι η περίπτωση του Μεγάλου Βασιλείου, επισκόπου Καισαρείας:
Ο Μέγας Βασίλειος επί μακρόν απέφευγε να ονομάσει θεότητα το άγιο Πνεύμα και ισότιμο μέλος της αγίας Τριάδας, προκειμένου να κάμψει ολίγον κατ’ ολίγον τις αντιρρήσεις των πνευματομάχων της εποχής του και να τους προσεταιρισθεί σταδιακά. Βεβαίως, οι συνάδελφοί σας, οι «υπερορθόδοξοι ζηλωτές» και «υπέρμαχοι της ακριβείας» της εποχής του, τον κατηγόρησαν σαν ενδοτικό, ακόμη και αιρετικό!

Η)
Η Εκκλησία ανέχθηκε και ανέχεται τα αιρετικά φρονήματα του ιερού Αυγουστίνου (πασίγνωστος και πολυγραφότατος εκκλησιαστικός άνδρας), ο οποίος κήρυξε την αίρεση του απολύτου προορισμού χωρίς ποτέ να τον καταδικάσει εν ζωή ή, έστω, μετά θάνατον.

Θ)
Σήμερα υπάρχουν στις ΗΠΑ και τον Καναδά ορθόδοξες ενορίες π.χ. της Orthodox Church in America (OCA) και του Πατριαρχείου Αντιοχείας, που είτε
-χρησιμοποιούν άμφια και εικονογραφία ναού δυτικού τύπου προσεταιριζόμενοι πρώην λατίνους
-χρησιμοποιούσαν αρχικά τη μουσική ή και τους στίχους από προτεσταντικά λειτουργικά τραγούδια και τελικά προσεταιρίστηκαν πρώην «ευαγγελικούς» προτεστάντες.

Ι)
Η Εκκλησία ανέχθηκε διάφορες αντικανονικές επιλογές ιερών συνόδων, ακόμη και πατριαρχών. Για παράδειγμα:
-ανέχθηκε χωρίς να καταδικάσει τη σύνοδο της ROCOR, μέλη της οποίας εν έτει 1960 και 1962 τέλεσαν άκυρες «χειροτονίες» δύο Ελλήνων ρασοφόρων, κατά παράβαση σωρείας κανόνων, υπερορίως, υπό δύο ή ενός και κατ’ εισπήδηση σε ξένες εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες.
-ανέχθηκε χωρίς να καταδικάσει τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, ο οποίος σε δύο περιπτώσεις συλλειτούργησε με παρασυνάγωγους παλιοημερολογίτες (του «αυξεντιακού» κλάδου παλιοημερολογιτών) στα Ιεροσόλυμα στις αρχές της δεκαετίας του ’80,
-από την ίδρυση του Ελλαδικού κράτους έως σήμερα, σε όλες τις επίσημες περιστάσεις, στη μητρόπολη Αθηνών γίνονταν συμπροσευχές, ακόμη και μετάδοση θείας κοινωνίας, στους αιρετικούς άρχοντες της Ελλάδος. Ο βασιλιάς Όθων ήταν λατίνος, ο Γεώργιος Α’ προτεστάντης, η Αμαλία επίσης προτεστάντισσα κλπ,
-συνοδικώς στα τέλη του 19ου αιώνα εγκρίθηκε σε κάποιες περιπτώσεις η μετάληψη προτεσταντών και αγγλικανών σε ορθόδοξους ναούς,
-στα μέσα και στα τέλη του 19ου αιώνα σε πολλές περιστάσεις εκφωνούσε λόγο ή έδινε το αντίδωρο αγγλικανός ή λατίνος κληρικός σε ορθόδοξους ναούς.

ΙΑ)
Η θύελλα των διαμαρτυριών έχει επικεντρωθεί στις συμπροσευχές Ορθοδόξων και Λατίνων, πλην όμως δεν υπάρχει καμία διαμαρτυρία για τις συμπροσευχές Ορθοδόξων και Μονοφυσιτών, οι οποίες διενεργούνται εδώ και αιώνες! Είναι γνωστό, ότι οι Μονοφυσίτες έχουν καταδικαστεί από την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο, με την παραδοχή, ότι ο Χριστός έχει μόνο μια φύση, τη θεία. Αυτό δεν ήταν όμως δυνατόν να αποτρέψει τις συμπροσευχές με τους αιρετικούς αυτούς, οι οποίες ξεκίνησαν και τυπικά 200 χρόνια μετά την καταδίκη τους και συνεχίζονται μέχρι σήμερα αδιάκοπα! Πρόκειται, για την Εκκλησία των Ιεροσολύμων, όπου εκεί έχουμε συμπροσευχές μεταξύ Ορθοδόξων και Μονοφυσιτών, εδώ και 1370 χρόνια και πιο συγκεκριμένα: Με το διάταγμα του Σουλτάνου Ομάρ Χατάμπ, η αφή του αγίου φωτός γίνεται με μια συγκεκριμένη εθιμοτυπία: « εθιμοτυπία αύτη βασίζεται επί ρητών διατάξεων των παρ’ ημίν Σουλτανικών ορισμών, εις ένδειξιν των πρωτείων ημών εν τω Πανιέρω Ναώ κατά τα υπό του Ομάρ Χαττάπ και των διαδόχων αυτού χορηγηθέντα προνόμια τω Γένει των Ορθοδόξων Ρωμαίων» (Umar ibn al-Khattab, 640 μ.Χ, Επίσημη ιστοσελίδα Πατριαρχείου Ιεροσολύμων).
Το μεσημέρι του Μ. Σαββάτου, ο Ναός της Αναστάσεως πλημμυρίζει από πιστούς Ορθόδοξους και Μονοφυσίτες (Αρμένιους, Κόπτες και Συροϊακωβίτες), για την τελετή αφής του αγίου φωτός. Ο Ορθόδοξος Πατριάρχης εισέρχεται στον Πανάγιο Τάφο για την τελετή, μαζί με Αρμένιο κληρικό. Εκεί αφού προσευχηθούν, ο Πατριάρχης παραδίδει το άγιο φως, πρώτα στον αιρετικό κληρικό και κατόπιν μετά το άνοιγμα της θύρας και πριν παραδώσει το άγιο Φως στους Ορθοδόξους πιστούς, εισέρχονται εντός του Π. Τάφου δυο αιρετικοί κληρικοί (Κόπτης και Συροϊακωβίτης), οι οποίοι παραλαμβάνουν το άγιο Φως από τα χέρια του Πατριάρχη. Αφού εξέλθουν αυτοί, τότε εξέρχεται ο Πατριάρχης και παραδίδει το Φως στους Ορθόδοξους. Είναι γνωστό από τους Ι. Κανόνες, ότι συμπροσευχές με αιρετικούς απαγορεύονται με την ποινή της καθαίρεσης. Άραγε, μήπως υπάρχουν συμπροσευχές που επιτρέπονται και δεν υπάρχει επιτίμιο ή η μακρόχρονη πρακτική κατακυρώνει παράδοση, μιας και οι σχετικές τελετές χρονολογούνται από τον 7ο αι; Γιατί, άλλες συμπροσευχές, σε άλλα σημεία του κόσμου επικρίνονται σφόδρα και για τις συγκεκριμένες (όπου μετέχουν κληρικοί και λαϊκοί) τηρείται σιγή ιχθύος; 
(πηγή: http://fdathanasiou.wordpress.com/2014/01/18/%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AC-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1/)

ΙΒ)
Και ο Απ. Παύλος έπαιξε πολιτική. Στην Αθήνα, αποκάλεσε τον Χριστό απλώς "άνδρα εκ Θεού" (Πράξ. 2, 22). Αν άκουγε το κήρυγμά του ένας παλαιοημερολογίτης, σίγουρα θα τον κατηγορούσε ως ιεχωβά! Μα ο Απόστολος είχε τον σκοπό του. Δεν είχε έρθει η ώρα ακόμα για να μιλήσει περί της θεότητος του Χριστού. Προς το παρόν αρκούσε να πιστέψουν οι Αθηναίοι ότι ο Χριστός είναι άνθρωπος που ανέστη εκ νεκρών.
ΙΓ) 
Σύμφωνα με τους παλαιοημερολογίτες, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος παραβαίνει πολλούς από τους ιερούς κανόνες.
Κανών Ι' τν γ. ποστόλων:
τις κοινωνήτ κν ν οκ συνεύξηται, οτος φοριζέσθω".
Κανών ΙΑ΄τν γ. ποστόλων:
τις καθρημέν , κληρικός ν, κληρικ συνεύξηται, καθαιρείσθω καί ατός".
Κανών ΜΕ' τν γ. ποστόλων:
"πίσκοπος, Πρεσβύτερος, Διάκονος αρετικος συνευξάμενος, μόνον, φοριζέσθω, ε δέ πέτρεψεν ατος, ς Κληρικος, νεργσαί τι, καθαιρείσθω". 
Κανών ΛΓ' τς ν Λαοδικεί Τοπικς Συνόδου:
"τι ο δε αρετικος σχισματικος συνεύχεσθαι".
Σε όλους αυτούς τους κανόνες, υπάρχει μια κοινή λέξη: "συνεύξηται" (ή και παράγωγά της), και η οποία ασφαλώς εννοεί την εκούσια, την εκ καρδίας συμπροσευχή. Κανείς όμως δεν μπορεί να αποδείξει ότι η παρουσία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου με τους αιρετικούς συνεπάγεται και τη εκούσια συμπροσευχή μαζί τους. Το γνωρίζει μόνο ο ίδιος και ο Θεός.
 Κανών ΞΕ' τν γ. ποστόλων:
τις Κληρικός, Λαϊκός εσέλθοι ες συναγωγήν ουδαίων, αρετικν προσεύξασθαι, καί καθαιρείσθω, καί φοριζέσθω".
 Κανών ΟΑ΄ τν γ. ποστόλων:
τις Χριστιανός λαιον πενέγκοι ες ερόν θνν, ες συναγωγήν ουδαίων ν τας ορτας ατν, λύχνους πτοι, φοριζέσθω".
 Κανών ΛΖ΄ τς ν Λαοδικεί Τοπικς Συνόδου:
"τι ο δε παρά τν ουδαίων αρετικν τά πεμπόμενα ορταστικά λαμβάνειν, μηδέ συνεορτάζει ατος".
Παρομοίως και εδώ. Ο Πατριάρχης εκλήθη και μίλησε στην Εβραϊκή Συναγωγή της Ν.Υόρκης το 2009. Όμως πουθενά δεν φαίνεται να προσεύχεται μαζί τους. Ούτε φαίνεται να συνεορτάζει μαζί τους, ούτε να τους προσκομίζει έλαιον ως δώρο. 
 Κανών ΛΒ' τς ν Λαοδικεί Τοπικς Συνόδου:
"τι ο δε αρετικν ελογίας λαμβάνειν, ατινες εσίν λογίαι μλλον, ελογίαι".
Σε κάποιες φωτογραφίες φαίνεται ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος να φιλάει το χέρι αιρετικών παπικών "παίρνοντας ευλογία", ή και του Πάπα ακόμα. Ασφαλώς αυτή η κίνηση δείχνει αλληλοσεβασμό στον άλλον, παρά ότι λαμβάνει ευλογία. Είναι πασίγνωστο ότι οι αιρετικοί δεν έχουν ευλογία. 
Σε τελική ανάλυση, η παραβίαση των ιερών κανόνων δεν τον καθιστά αυτόματα ως αιρετικό. Μπορεί να είναι παραβάτης αυτών (με αυστηρά κριτήρια) αλλά δεν εκδηλώνει, ούτε εκφράζει κάποια ξένη δοξασία, αντίθετη σε θέματα πίστεως. Στο http://www.oodegr.com/oode/oikoymen/synpros1.htm υπάρχουν μερικές ωφέλιμες προσεγγίσεις για τις συμπροσευχές και τη σχέση μας με τους αιρετικούς.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος με αυτές τις αμφισβητούμενες κινήσεις παίζει πολιτική, όπως όλοι που αναφέρονται παραπάνω. Κατέχει μια νευραλγική θέση, είναι ένας θρησκευτικός ηγέτης με πολιτικές προεκτάσεις, εδρεύοντας σε ξένο και εχθρικό περιβάλλον. Λέει ο 136ος ψαλμός: Πώς άσωμεν την ωδήν Κυρίου επί γης αλλοτρίας; Επομένως κάθε κίνησή του πρέπει να κρίνεται με επιείκεια. Και τρεις απορίες σχετικά:
(i) Αν οι παλαιοημερολογίτες είναι οι μόνοι Ορθόδοξοι επί της Γης, γιατί δεν κάνουν Οικουμενική Σύνοδο για να καταδικάσουν τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και την αίρεση του Οικουμενισμού, όπως δηλαδή συνέβη με την 3η Οικουμενική Σύνοδο που καταδίκασε τον Νεστόριο και τις θεωρίες του;
(ii) Ακόμα και η αφή του αγ.Φωτός, επί αιώνες είναι αποτέλεσμα ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΜΕ αιρετικό ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΗ (δείτε λίγο πιο πάνω, στην παράγρ. ΙΑ). Άρα, μήπως γνωρίζει καλύτερα ο Θεός περί συμπροσευχών;
(iii) Αν ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος παραβιάζει τους Ι.Κανόνες, τότε πώς είναι δυνατόν να παίρνει το άγ.Φως (καθώς και όλες οι Εκκλησίες που βρίσκονται σε κοινωνία με αυτόν), αλλά όχι οι παλαιοημερολογίτες που (υποτίθεται) τους τηρούν;
Τα ανωτέρω μπορεί κανείς να διαβάσει στα βιβλία της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, σε εκκλησιαστικούς ιστορικούς (π.χ. Στεφανίδης), στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» του Κων. Παπαρρηγόπουλου, αλλά και στο διαδίκτυο.

Νομίζουμε πως τουλάχιστον από τα ανωτέρω συνάγεται το εύλογο συμπέρασμα πως «στα της πίστεως χωρεί και συγκατάβαση και πολιτική», ακριβώς αντίθετα από το σκεπτικό των παλαιοημερολογιτών.

6.

Το παρόν, έκτο, κεφάλαιο απαντά γενικώς στο παλιοημερολογίτικο υπόστρωμα των προμνημονευθέντων πέντε θέσεων. Θέσεις σαν αυτές συνηθίσαμε να διαβάζουμε από «ζηλωτές των πληκτρολογίων», είτε από ακραίους οργανωσιακούς (Κορναράκης, οργάνωση «Ζωή» κλπ) είτε ιδίως από ΕΞΩΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ ΠΑΛΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ. Κρίνουμε ως τραγελαφικό αυτοί να αναλαμβάνουν αιχμηρό και αήθη λόγο εναντίον του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως από την άνεση της οικίας τους, και ενώ είναι.. εκτός Εκκλησίας. Ας παν να γίνουν αυτοί Πατριάρχες στην Πόλη των 17 εκατομμυρίων αλλοθρήσκων και είμαστε πολύ περίεργοι να δούμε τι θα καταφέρουν.

Α. 
Οι «ζηλωτές των πληκτρολογίων» παλιοημερολογίτες με ακραίες διαδικτυακές θέσεις:

Τρία πράγματα μάχονται:
Α) τους αγίους, διότι δεν μπορούν να χωνέψουν ότι η Εκκλησία («του νέου», όπως λεν) εξακολουθεί να χαριτώνεται από το άγιο Πνεύμα και να αναδεικνύονται άγιοι εντός αυτής. Ορίστε το ξεσκέπασμα του μίσους των παλιοημερολογιτών για τους συγχρόνους αγίους:
Β) τους επισκόπους της Εκκλησίας, διότι συγκρίνουν την κατάσταση της πραγματικής Εκκλησίας με το κακό παλιοημερολογίτικο χάλι της θρησκευτικής ανταρσίας και της πνευματικής ακαταστασίας:
http://www.egolpion.com/zhlotes.el.aspx
Γ) όσους αρθρώνουν λόγο αγάπης, αυτούς που επικαλούνται τα λόγια του Κυρίου. Οι σε φανατισμό και πλάνη ευρισκόμενοι παλιοημερολογίτες δεν καταλαβαίνουν ότι ο Χριστός κήρυξε πρωτίστως ΑΓΑΠΗ, οπότε κατηγορούν όλους αυτούς σαν «υποκριτές και γλυκανάλατους αγαπολόγους». Εντούτοις, ο κύριος πρωτίστως «αγάπη εστί».
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/explanatory/peri_agaphs.htm

Τρία πράγματα θέλουν να πετύχουν:
Α) την ψυχολογική τους εκτόνωση,
Β) την μετάδοση του ανεπίγνωστου ζήλου και της εσωτερικής αστάθειας και εμπάθειάς τους και σε άλλους,
Γ) την απόσπαση μελών της Εκκλησίας και την πρόσδεσή τους σε κάποιο από τα δεκάδες παλιοημερολογίτικα εξωεκκλησιαστικά σχήματα (το δικό τους!).
http://www.oodegr.com/oode/biblia/Sxisma_Zilwtikou_Palaioimerologitismou/perieh.htm

Β. Οι παλαιοημερολογίτες δρουν με δόλιο τρόπο. Παντοτινό σημείο για τις κατηγορίες τους αποτελούν κάποιες αμφισβητούμενες κινήσεις του Πατριάρχου Βαρθολομαίου (συμπροσευχές κλπ). Με βάση τα λογικοφανή αλλά σαθρά στην ουσία επιχειρήματά τους (βλέπε παραπάνω), προσπαθούν να αλιεύσουν πιστούς από το νέο ημερολόγιο και να τους εντάξουν στη δική τους παράταξη. Εδώ φαίνεται ο ύπουλος τρόπος δράσης τους. Ενώ κραυγάζουν για αποτείχιση από την Εκκλησία, ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ, δεν προτείνουν στους αναγνώστες τους, σε ποια από τις πολλές αντιμαχόμενες παρατάξεις τους να εισέλθουν. Και όταν ερωτηθούν, γιατί η δική τους παράταξη είναι η σωστή ενώ οι άλλες είναι οι πλανεμένες, δεν μπορούν να απαντήσουν. Επίσης, όταν ερωτώνται για βασικά σημεία της πίστεώς τους (με τη βοήθεια των ιερών Κανόνων που υποτίθεται ακολουθούν πιστά) που έρχονται σε αντίθεση με την πραγματική Ορθόδοξη πίστη, αλλά κι επιπλέον όταν κάποιος τους αποδείξει κάποιο σφάλμα τους, τότε αποστομώνονται ή ειρωνεύονται, αλλά συνεχίζουν όμως να διαδίδουν τις σαθρές θεωρίες τους. Δείγμα δηλαδή ότι δεν τους ενδιαφέρει η ΑΛΗΘΕΙΑ, αλλά η επιμονή με κάθε τρόπο στο πνεύμα της πλάνης.

Γ. Συχνά διάφοροι διαδικτυακοί ζηλωτές παλιοημερολογίτες αυτοδικαιώνονται με το να λένε πως «οι παλιοημερολογίτες καλώς αποσχίσθηκαν από την Εκκλησία της Ελλάδος και ότι δεν κοινωνούν με αιρετικούς». Θέτουμε το ερώτημα: από ποιους, πότε και πού πήραν χειροτονίες οι πρώτοι παλιοημερολογίτες; Προοιμιακά αναφέρουμε πως οι δύο επίσκοποι των Ρώσων Διασποράς που διέπραξαν το αντικανονικό εγχείρημα της «χειροτονίας» παλιοημερολογιτών ανήκαν σε σύνοδο με πλήρη κοινωνία με κάποιους που οι εξωεκκλησιαστικοί παλιοημερολογίτες θεωρούν αιρετικούς, π.χ. τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα. http://www.egolpion.com/xeirotonia_akakiou_papa.el.aspx
Επιφυλασσόμαστε να αναλύσουμε διεξοδικώς το θέμα των δήθεν «χειροτονιών» αυτών. Ακόμα, σε ναούς παλιοημερολογιτών εισέρχονται και παρακολουθούν τις θρησκευτικές τελετές των παλιοημερολογιτών (από άγνοια για τη διαφορά) πολλοί ορθόδοξοι, που είναι μέλη της Εκκλησίας της Ελλάδος και δεν είναι παλιοημερολογίτες. Αυτοί όχι μόνο συμπροσεύχονται με τους παλιοημερολογίτες, αλλά ενίοτε δέχονται να «κοινωνήσουν» από το χέρι παλιοημερολογίτη ρασοφόρου. Εάν τηρήσουμε την γνωστή παλιοημερολογίτικη συλλογιστική, αυτοί ως «αιρετικοί», ως «οικουμενιστές» κλπ (όπως οι παλιοημερολογίτες λένε) ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ με τους παλιοημερολογίτες, πράγμα που απαγορεύεται από τους ιερούς κανόνες. Επομένως, ΜΟΛΥΝΟΥΝ τους παλιοημερολογίτες με τις αιρέσεις στις οποίες μετέχουν. Εφόσον οι «τελευταίοι καθαροί ορθόδοξοι επί γης» (οι παλιοημερολογίτες, κατά τη συλλογιστική τους, η εκάστοτε παλιοημερολογίτικη ομάδα, από τις διάφορες που υπάρχουν) είναι πλέον ΜΟΛΥΣΜΕΝΟΙ από τις συμπροσευχές με τους «αιρετικούς νεοημερολογίτες», δεν είναι πια «γνήσιοι ορθόδοξοι», δηλαδή ΕΠΑΨΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΠΙ ΓΗΣ! Καταλαβαίνει κάθε καλόπιστος το μέγεθος του παραλογισμού, της βλασφημίας κατά της Εκκλησίας και της παραδοξότητας που εμπεριέχονται (και) σε αυτήν την παλιοημερολογίτικη συλλογιστική.

7.
A. ΕΓΚΥΡΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΛΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ:

Α) Από τη Συνοδική επιτροπή της Εκκλησίας της Ελλάδος http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/dogma/aftoxeires.htm

Β) Από συγχρόνους επισκόπους της Εκκλησίας της Ελλάδος:
-ο Αιτωλίας Κοσμάς 
-ο Πειραιώς Σεραφείμ 

Γ) Από συγχρόνους αγίους (Αγιορείτες κλπ):
-ο όσιος γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
http://www.agioritikovima.gr/perizois/39356-gporfurios-na
-ο γ. Ιωσήφ ο Ησυχαστής
-ο π. Παΐσιος Αγιορείτης
-ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος 
http://www.egolpion.com/gnhsioi_kakodoxoi.el.aspx
http://www.egolpion.com/zervakos_zhlwtes.el.aspx
http://www.egolpion.com/4_aireseis.el.aspx
http://www.egolpion.com/zervakos_gox.el.aspx
http://www.egolpion.com/xronolatres.el.aspx

Δ) Από συγχρόνους γέροντες εγνωσμένου κύρους, ήθους, πίστης και μόρφωσης
-ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος
-ο π. Θεόκλητος Διονυσιάτης ioannis.loupassakis.free.fr/KEIMENA/PALAIO%20HMEROLOGIO.doc
-ο π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος 
http://www.egolpion.com/gervasios_gox.el.aspx


B.  Ακολουθούν ορισμένα
ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ «ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ» ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΠΑΛΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΗ «ΓΕΝΝΗΤΟΡΑ ΚΛΗΡΙΚΩΝ»

Α) Οι «ματθαιικοί» κλάδοι παλιοημερολογιτών έλκουν την απαρχή των «επισκόπων» τους στην αντικανονική και υφ’ ενός «χειροτονία» από τον γνωστό καθηρημένο πρώην αρχιμανδρίτη Ματθαίο Καρπαθάκη, αυτόν που οι ίδιοι αποκαλούν «άγιο πατέρα» ή «σύγχρονο άτλα της ορθοδοξίας»!

Β) Οι «φλωρινικοί» κλάδοι παλιοημερολογιτών έλκουν την απαρχή των «επισκόπων» τους στην «χειροτονία» του Αυξέντιου Πάστρα στην Ελλάδα από τον επίσκοπο Χιλής Λεόντιο της ΡΟΕΔ (Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία της Διασποράς) και από τον παλιοημερολογίτη «επίσκοπο» Ακάκιο Παπά.

Γ) Η «χειροτονία» του Ακάκιου Παππά έγινε το Δεκ. 1960 στις ΗΠΑ από τον επίσκοπο Σικάγο και Ντιτρόιτ Σεραφείμ και «ακόμη έναν επίσκοπο» (;) της Συνόδου της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Διασποράς (ΡΟΕΔ ή ROCOR ή ROCA, από το Russian Orthodox Church Outside Russia και Russian Orthodox Church Abroad αντιστοίχως).

Δ) Γνωρίζουμε ότι η Σύνοδος της ΡΟΕΔ
α) δεν αναγνωριζόταν τότε από το Πατριαρχείο Μόσχας, κοινωνούσε τουλάχιστον με το Πατριαρχείο Σερβίας και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και αναγνωριζόταν ως έγκυρη αυτά,
β) είχε ιερείς και επισκόπους που κοινωνούσαν με ιερείς και επισκόπους μητροπόλεων του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ευρώπη,
γ) διέθετε στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη ενορίες με το παλιό και με το νέο ημερολόγιο,
δ) απέστειλε παρατηρητές στη Β' βατικάνειο συνέλευση, κατόπιν πρόσκλησης του ίδιου του τότε αιρετικού πάπα Ρώμης (πράγμα που η Εκκλησία της Ελλάδος δεν έκανε),
ε) είχε ανώτερους κληρικούς, όπως ο Αρχιεπίσκοπος Γενεύης Αντώνιος και ο ίδιος ο πρόεδρός της Φιλάρετος, που συλλειτούργησαν σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις με τον επιφανή Σέρβο π. Αθανάσιο Γέφτιτς, ο οποίος συλλειτουργούσε με τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη (Αθηναγόρα). Ομοίως με τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, ο οποίος επίσης είχε κοινωνία με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα.
Σχόλιο 1ο: σήμερα οι παλιοημερολογίτες θεωρούν «αιρετικό» τον μακαριστό Πατριάρχη Αθηναγόρα και αιρετικούς όσους κοινωνούσαν μαζί του. Τι λένε για όσους κοινωνούσαν μαζί του;

Ε) Το αντίστοιχο «χειροτονικό έγγραφο» του Ακάκιου Παππά είναι συντεταγμένο στις ΗΠΑ και στα αγγλικά, δεν έχει την προβλεπόμενη μορφή με τις υπογραφές όλων των μελών μίας Συνόδου, δεν αφορά σε χειροτονία ιερέα αυτής της Συνόδου ή οικείας επισκοπής, αλλά αποτελεί απλή βεβαίωση με την υπογραφή ενός μόνο προσώπου, αυτή του επισκόπου Σικάγου Σεραφείμ.

Στ) Ο ίδιος ο επίσκοπος Σεραφείμ ποτέ δεν αποκάλυψε ποιος ήταν ο «συγχειροτονών» τον Ακάκιο Παππά. Παλιοημερολογίτικα περιοδικά στην Ελλάδα ανέφεραν ότι «το στόμα του έκλειναν βαρύτατοι όρκοι».

Ζ) Κυκλοφόρησε αρκετά έτη μετά το 1960 σε περιοδικά της ΡΟΕΔ και σε περιοδικά παλιοημερολογιτών η πληροφορία ότι ο έτερος «συγχειροτονών» ήταν ο Ρουμάνος επίσκοπος Teofil Ionescu, ο οποίος ήταν μέλος της ίδιας συνόδου των ΡΟΕΔ και τηρούσε στην ενορία του το... νέο ημερολόγιο!
Σχόλιο 2ο: σήμερα οι παλιοημερολογίτες θεωρούν «δογματικό θέμα» και «όρο κανονικότητας» της Εκκλησίας τη χρήση μόνο του παλιού ημερολογίου.

Η) Ο ίδιος ο επίσκοπος Teofil Ionescu αρνήθηκε διαρρήδην και εγγράφως ότι πάρεστη στην προαναφερθείσα «χειροτονία» του Ακάκιου Παππά.

Θ) Η βεβαίωση αντί «χειροτονικού εγγράφου» (η σχετική με τον Ακάκιο Παππά) ανερυθρίαστα αναγράφει ότι η «χειροτονία» έγινε χωρίς γνώση της αντίστοιχης ιεράς Συνόδου στην οποία ανήκε ο «χειροτονών».

Ι) Η «χειροτονία» έγινε στις ΗΠΑ και σύντομα κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα ειδήσεις από παλιοημερολογίτες ότι ήταν προσυμφωνημένη και σιμωνιακή, δηλαδή προϊόν χρηματικού ανταλλάγματος σε δολλάρια (και μάλιστα υψηλού). Το αυτό ομολόγησαν άνθρωποι που συμμετείχαν στη συγκέντρωση των χρημάτων αυτών.

ΙΑ) Ο εις υπογράφων το «χειροτονικό έγγραφο» του Αυξέντιου Πάστρα ήταν επίσκοπος της ανωτέρω συνόδου ΡΟΕΔ και φέρεται σε δημοσιεύματα ως έγγαμος. Ο ίδιος έχει απαθανατιστεί από το φωτογραφικό φακό να συμπροσεύχεται με αιρετικούς λατίνους σε λατινικό ναό στην περίσταση κηδείας καρδιναλίου.
Σχόλιο 3ο: σήμερα οι παλιοημερολογίτες θεωρούν «οικουμενιστές» όσους συμπροσεύχονται με λατίνους και «άκυρα» όλα τα μυστήριά τους.

ΙΒ) Η ιερά Σύνοδος των ΡΟΕΔ προέβη σε μία αντιεκκλησιαστική πράξη, απαράδεκτη κατά τους ιερούς κανόνες και πρωτόγνωρη: αναγνώρισε την «χειροτονία» εκ των υστέρων, συγκεκριμένα μετά από 10 ολόκληρα χρόνια, σύντομα όμως έπαψε να αναγνωρίζει ως επίσκοπο τον… «χειροτονηθέντα». Συνέχισαν να τον αναγνωρίζουν ως επίσκοπο μόνο οι... χειροτονηθέντες απ' αυτόν, δηλ. οι «φλωρινικοί» παλιοημερολογίτες!

ΙΓ) Οι ιεροί κανόνες προβλέπουν ρητά
1. την ανάγκη χειροτονίας επισκόπων μέσα από μία επισκοπή για την ίδια επισκοπή, όχι δηλαδή υπερορίως, όχι με εισπήδηση σε άλλη τοπική Εκκλησία, όχι για ξένες εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες.
2. με πλήρη γνώση και έγκριση της οικείας ιεράς συνόδου
3. απαρεγκλίτως από ολόκληρη την οικεία Σύνοδο ή από 3 τουλάχιστον επισκόπους (1ος Αποστολικός Κανόνας).
4. ότι οι σιμωνιακές (επί χρήμασι) χειροτονίες είναι άκυρες (29ος Αποστολικός Κανόνας).
5. ότι οι παραβάτες οιουδήποτε από αυτά ορίζεται να καθαιρούνται.
Σχόλιο 4ο: σήμερα οι παλιοημερολογίτες εμφανίζονται ως κοπτόμενοι υπέρ δήθεν της εκκλησιαστικής ακριβείας και της επακριβούς τήρησης των ιερών κανόνων. Τι έχουν να πουν για τη δική τους δεινή καταπάτηση των ιερών κανόνων, ακριβώς εκεί που επιχείρησαν να αποκτήσουν τον πρώτο επίσκοπό τους;!

ΙΔ) Οι ιεροί κανόνες ΔΕΝ προβλέπουν την εκ των υστέρων αναγνώριση χειροτονιών.

ΙΕ) Η «χειροτονία» αυτή έλαβε χώρα (εάν όντως έλαβε) μετά από δεκαετίες παρακλήσεων και προσφορών των φλωρινικών» παλιοημερολογιτών προς τις Συνόδους του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και του Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, καθώς και προς μεμονωμένους επισκόπους π.χ. τον Ευλόγιο Κουρίλα της Εκκλησίας της Αλβανίας να τους χειροτονήσουν. Άπαντες σταθερά αρνούνταν και τους παρέπεμπαν στην υπάρχουσα Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, παρά την ημερολογιακή διαφορά (υπήρχε ταυτότητα κοινωνίας).

ΙΣτ) Οι παλιοημερολογίτες αποσχίστηκαν από την Εκκλησία της Ελλάδος εν έτει 1935 (ενώ το 1937 έγινε το πρώτο εσωτερικό σχίσμα τους, από τα δεκάδες που ακολούθησαν). Από το 1924, που έγινε η αλλαγή του ημερολογίου στην (κατά τους «φλωρινικούς» παλιοημερολογίτες δήθεν «σχισματική» ή κατά τους «ματθαιικούς» παλιοημερολογίτες δήθεν «αιρετική») Εκκλησία της Ελλάδος, έως το 1935, δηλαδή επί 11 έτη, οι πρωτοστατούντες κληρικοί τους κοινωνούσαν κανονικά με την Εκκλησία της Ελλάδος. Αφότου αποσχίστηκαν, δηλαδή το έτος 1935, δεν είχαν κανέναν δικό τους επίσκοπο.
1. Οι μεν «ματθαιικοί» δεν είχαν κανονικούς επισκόπους. Αλλά είχαν μόνο αυτοσχέδιους ψευδεπισκόπους, αυτούς από τον Ματθαίο Καρπαθάκη
2. Οι δε «φλωρινικοί» είχαν έναν μόνο πρώην επίσκοπο, τον καθηρημένο Χρ. Καβουρίδη, ο οποίος δεν αναγνώριζε την καθαίρεσή του. Έστω κι έτσι, δεν «χειροτονούσε» άλλους «επισκόπους», διότι ήξερε ότι είναι αντικανονικό, διότι δεν είχε το θράσος του Καρπαθάκη και διότι ήθελε να διαφυλάξει απλώς το παλαιό ημερολόγιο, όχι να κάνει «χωριστή εκκλησία», όπως έκαναν οι ανυπάκουοι διάδοχοί του.

ΙΖ) Οι παλιοημερολογίτες απέκτησαν παλιοημερολογίτη «επίσκοπο» από τη ΡΟΕΔ υπερορίως και αντικανονικώς: οι «ματθαιικοί» το 1970, οι δε «φλωρινικοί» το 1960. Εκκλησία όμως δεν νοείται ορθοδόξως χωρίς σύνοδο επισκόπων! Μόνο οι προτεστάντες δέχονται «εκκλησία» χωρίς σύνοδο! Οι παλιοημερολογίτες δεν είχαν σύνοδο επισκόπων ποτέ, ενώ κατ' αυτούς απέκτησαν μόλις το 1970 ή 1960 αντιστοίχως, δηλαδή τουλάχιστον έως τότε ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, όπως ομολογούν οι ίδιες τους οι επιλογές!

ΙΗ) Τόσο οι «ματθαιικοί», όσο και οι «φλωρινικοί» παλιοημερολογίτες απέφυγαν να χειροτονηθούν κανονικά στην Ελλάδα, για την Ελλάδα, από την Εκκλησία της Ελλάδος, διότι, όπως έλεγαν, την θεωρούσαν «αιρετική» και  «σχισματική» αντιστοίχως. Κάποιοι «ματθαιικοί» (όπως αυτοί με αρχηγό τον Κ. Κοντογιάννη στην Αττική) αποκήρυξαν τη «χειροτονία» του 1970 ως αντικανονική, επισημαίνοντας ορθά διάφορα ζητήματα, ενώ θεωρούν κανονική (!) την αντικανονική «χειροτονία» που επιτέλεσε ο (κατ’ αυτούς άγιος και ομολογητής!) Ματθαίος Καρπαθάκης το 1948.

ΙΘ) Κατηγορούν διάφοροι ακραίοι ή εξωεκκλησιαστικοί παλιοημερολογίτες τον πολυμαθή και λόγιο Πατριάρχη Βαρθολομαίο, επειδή δεκάδες πανεπιστήμια ανά τον κόσμο τον εγγράφουν επιτίμως ως διδάκτορά τους, μεταξύ των οποίων και πανεπιστήμιο στη Ρώμη, ιδιοκτησίας ρωμαιοκαθολικών. Τι να πούμε και για τον επίσκοπο Teofil Ionescu που ΣΠΟΥΔΑΣΕ την ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ στο πανεπιστήμιο του Παρισιού και φέρεται μέσω δημοσιευμάτων ως ένας από τους δύο που αντικανονικώς, υπερορίως, μυστικώς, χωρίς έγκριση συνόδου κλπ «χειροτόνησε» τον πρώτο παλιοημερολογίτη «επίσκοπο» Ακάκιο Παππά στις ΗΠΑ για λογαριασμό της... Ελλάδας; http://orthodoxwiki.org/Theophilus_(Ionescu)_of_S%C3%A8vres
«He went on to receive his master’s degree in Paris at the Protestant Faculty of Theology with the very same dissertation»
Όλα τα παραπάνω φαίνονται και στο http://eggolpio.blogspot.gr/2013/11/blog-post_29.html όπου υπάρχουν και παραπομπές που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Κ) Και παλιοημερολογίτες ομολογούν την αλήθεια για την αντικανονικότητα και ακυρότητα των χειροτονιών αντιπάλων τους παλιοημερολογιτών
http://eggolpio.blogspot.gr/2013/10/blog-post_14.html
http://www.egoch.org/files/37194474.pdf (σελ. 4-8)
http://www.egoch.org/files/37194458.pdf (σελ. 17-34, ιδίως τη σελ. 23)

ΚΑ) Οι παλαιοημερολογίτες για να δικαιολογήσουν τις υπερόριες χειροτονίες, προβάλλουν κάποιες που έλαβαν χώρα στο παρελθόν και αναφέρονται στην Πατρολογία. Γράφει ο Όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης : Εν καιρώ αιρέσεως ου κατά τα εν ειρήνη τυπωθέντα πάντως απαραλείπτως γίνεται δια την αναγκάζουσαν χρείαν· όπερ φαίνεται πεποιηκώς ο τε μακαριώτατος Αθανάσιος (Αλεξανδρείας), και ο αγιώτατος Ευσέβιος (Σαμοσάτων), υπερορίους χειροτονίας αμφότεροι ποιησάμενοι· και νυν δε το αυτό οράται πραττόμενον εν τη παρούση αιρέσει. (Οσίου Θεοδώρου Στουδίτου, PG τ. 99 Επιστολή ΣΙΕ Μεθοδίω Μονάζοντι Ε.L.II.). Όμως το 1960 που έγινε (αν έγινε όντως) η χειροτονία του Ακακίου στις ΗΠΑ, ή η υπερόριος χειροτονία το 1962 στην Ελλάδα του Αυξέντιου από τον Χιλής Λεόντιο, δεν υπήρχε αίρεση! Τα πρώτα σημεία (δείγματα) οικουμενισμού εμφανίζονται πιο μετά, όταν ο Αθηναγόρας συναντήθηκε με τον Πάπα Παύλο ΣΤ΄ στα Ιεροσόλυμα το 1964. Εκτός κι αν οι παλαιοημερολογίτες πιστεύουν πως η αίρεση υπήρχε από το 1920 με τη γνωστή εγκύκλιο του Πατριαρχείου (http://agiooros.org/viewtopic.php?f=14&t=6359). Μα είναι δυνατόν μια εγκύκλιος, ένα κείμενο να σηματοδοτεί μια αίρεση; Είναι δυνατόν ένα κομμάτι χαρτί να καθιστά αιρετική μια Εκκλησία; Και επιπλέον, γιατί αρκετά χρόνια πιο μετά ο Χρυσόστομος Καβουρίδης δεν ανέφερε τίποτα για κάποια αίρεση παρά μόνο αποκαλούσε την Εκκλησία της Ελλάδος σχισματική και ΟΧΙ αιρετική (βλ. http://enotitapisteos.blogspot.gr/2014/04/blog-post_9.html, 1(β), υποπαράγρ. vii); Είναι επίσης δυνατόν να χαρακτηρίζεται ως αιρετική η Εκκλησία της Ελλάδος όταν άλλαξε το ημερολόγιο το 1924; Ποιον ιερό κανόνα, ποιο βασικό δόγμα πίστεως παραβίασε και κατέστη αιρετική;


Γ.
Ο τελευταίος από τους παραπάνω συνδέσμους http://www.egoch.org/files/37194458.pdf μάς δίνει πολλές πληροφορίες-τεκμήρια και προέρχεται από μία παλιοημερολογίτικη παράταξη του «ματθαιϊκού» κλάδου.  Περιέχει αποσπάσματα από διάφορα έντυπα της τότε εποχής. Αξίζει να δώσουμε προσοχή στα εξής σημεία:

σελ. 176, εφημερίδα «Βραδυνή», 11/12/1950
σελ. 179, εφημερίδα «Ελληνική Ημέρα», 12/8/1952 

σελ. 180, πρακτικό παραιτήσεως προς Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, 3/11/1952 
σελ. 180, εφημερίδα «Ελεύθερος Λόγος», 9/12/1952
σελ. 181, εφημερίδα «Ακρόπολις», 25/2/1953
σελ. 181, εφημερίδα «Ημέρα Πατρών», 13/3/1953
σελ. 182, εγκύκλιος Καβουρίδη, 15/7/1954


Οι παλαιοημερολογίτες παραπονούνται πως η λέξη αυτή ("παλαιοημερολογίτες") αποτελεί χλευαστικό χαρακτηρισμό. Σε όλα όμως τα ανωτέρω αποσπάσματα οι σχισματικοί αναφέρονται ως «παλαιοημερολογίτες». Ειδικά στην εγκύκλιο του Καβουρίδη (σελ. 182, 15/7/1954) ο ίδιος ο Καβουρίδης γράφει ήδη από το εξώφυλλο: «του Προέδρου Εκκλησίας Παλαιοημερολογιτών». Μήπως ο αρχηγός των παλιοημερολογιτών (ο ένας από τους δύο, για την ακρίβεια) «χλευάζει» το σινάφι του, δηλαδή τους παλιοημερολογίτες;!
Στη σελ. 183 παρατίθεται δήλωση του Καβουρίδη στην εφημερίδα «Ελευθερία» με ημερομηνία 14/11/1945, το εξής: «Διαβεβαιούμεν τας Εκκλησιαστικάς και Κυβερνητικάς Αρχάς ότι ημείς έχοντες πλήρην την συναίσθησιν ότι είμεθα απλοί θεματοφύλακες ενός θεσμού Πανορθοδόξου σημασίας οίος τυγχάνει το Πάτριον Εκκλησιαστικόν Ημερολόγιον και όχι προεστώτες Επαναστατικής Εκκλησίας, ουδέποτε και εν ουδεμιά περιπτώσει θα προβώμεν εις Εκκλησιαστικάς πράξεις ως είναι αι χειροτονίαι Επισκόπων». Τι πιο ξεκάθαρο; Ο ίδιος δεν πίστευε σε «ιδιαιτέρα εκκλησία», ούτε ήθελε την συνέχειά της, η οποία οπωσδήποτε προϋποθέτει χειροτονίες «συνόδου επισκόπων»! Τι έκαναν όμως ο ιδιάδοχοί του; Αθέτησαν τον ίδιο τον «πατέρα» τους, αποδείχθηκαν «παλιοημερολογιτικότεροι» του πρώτου παλιοημερολογίτη, «βασιλικότεροι του βασιλέως», και επιχείρησαν όχι μόνο να συνεχίσουν σαν «ιδιαίτερη εκκλησία», αλλά καταδέχθηκαν και άθεσμες «χειροτονίες» από κοινωνούντες (καλώς) με τον ίδιο τον Πατριάρχη Αθηναγόρα, το πατριαρχείο Σερβίας και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, ακόμη και από επίσκοπο του… νέου ημερολογίου! Οποία αυτοαναίρεση των παλιοημερολογιτών, συνοδευόμενη από δεινή καταπάτηση ιερών κανόνων, βάσει των υπερόριων, σιμωνιακών και υπό δύο (ή ενός) επισκόπων ακύρων «χειροτονιών»…
Οι παλιοημερολογίτικες παρατάξεις που προέρχονται από τις σιμωνιακές, υπερόριες (άκυρες σε κάθε περίπτωση) αυτές «χειροτονίες» ΔΕΝ παραθέτουν στοιχεία! Προτιμούν τη σιωπή!
Στο ίδιο παλιοημερολογίτικο δημοσίευμα, συγκεκριμένα στις σελίδες 194, 195, 197, 198, 200, 203, 204, 205, 220 παρατίθεται πλήθος από παλιοημερολογίτικα κλπ έντυπα που είτε η Σύνοδος των Ρώσων αρνείται τις χειροτονίες είτε οι ίδιοι οι παλιοημερολογίτες αποκαλούν ΨΕΥΤΗ, ΑΠΑΤΕΩΝΑ κλπ τον πρώτο παλιοημερολογίτη ψευδεπίσκοπο του 1960 ή εκφράζουν εύλογη αμφισβήτηση για τα τελεσθέντα στην «χειροτονία».

8. ΧΡΗΣΙΜΑ ΠΡΟΣ ΜΕΛΕΤΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΛΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟ ΣΧΙΣΜΑ
1) Αντιπατερική η στάση του Ζηλωτικού Παλαιοημερολογιτισμού, Άγιον Όρος 2000  
2) Οι εκκλησιολογικές κακοδοξίες του Ζηλωτικού Παλαιοημερολογιτισμού, Άγιον Όρος 2001 του πανοσιολογιωτάτου αρχιμανδρίτου π. Βασιλείου Γρηγοριάτου  
3) Tά δύο άκρα, Οικουμενισμός και Ζηλωτισμός, εκδ. Ιερόν  Ησυχαστήριον Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνος, Αθήνα 1997 του πανοσιολογιωτάτου αρχιμανδρίτου π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου
4) Παλαιόν και Νέον Ημερολόγιον του πανοσιολογιωτάτου αρχιμανδρίτου π. Ιωήλ Γιανακοπούλου http://www.impantokratoros.gr/A004934E.el.aspx
5) Το ημερολογιακόν ζήτημα (μικρά συμβολή εις την επίλυσίν του) των εκδόσεων ‘Ορθόδοξος Τύπος’.
6) Τη διδακτορική διατριβή του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου:
http://www.myriobiblos.gr/books/book1/
7. Ο Γέροντας Παϊσιος για το ημερολόγιο : http://www.agioritikovima.gr/agioritikovima-rsswidget/4547-o-geronta-paio-kai-to-palio-imerologio
8. Οι παλαιοημερολογίτες - ΓΟΧ κηρύττουν πλήθος αιρέσεων. http://stwmenkalws.blogspot.gr/2012/06/blog-post_27.html
9. Κακοδοξίες των παλαιοημερολογιτών - ΓΟΧ. http://stwmenkalws.blogspot.gr/2012/05/blog-post_18.html
10. Γενικά  http://stwmenkalws.blogspot.gr/search/label/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82
11. Του αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη, από το βιβλίο: Ο Χριστός ήταν Ορθόδοξος, εκδόσεις Τέρτιος: http://www.egolpion.com/palaio_neohmerologio.el.asp
12. π. Γεώργιος Ζουμής: Παλαιό και νέο ημερολόγιο:  http://nefthalim.blogspot.gr/2013/08/blog-post_9319.html
13. Του αρχιμ. Βασ. Παπαδάκη: Το σχίσμα του ζηλωτικού παλαιοημερολογιτισμού http://www.oodegr.com/oode/biblia/Sxisma_Zilwtikou_Palaioimerologitismou/perieh.htm Το ίδιο και σε download μορφή: http://www.agiaanastasia.gr/cms_files/files/sxismazilotikoupalaioimerologitismoufree7.pdf
14. Του π. Φιλοθέου Ζερβάκου  http://www.impantokratoros.gr/3EBAAA41.el.aspx
15. Μητρόπολη Πειραιώς: http://www.exapsalmos.gr/%CE%B7-%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7-%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%AF-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9/
Εν κατακλείδι, ζητούμε συγγνώμη για τις ελλείψεις κι τα λάθη που το παρόν περιέχει. Έχουμε την πρόθεση οπωσδήποτε να διορθωθεί και να συμπληρωθεί το παρόν και με νέα στοιχεία, ώστε να αποτελέσει κάποια στιγμή ένα ολοκληρωμένο τευχίδιο-οδηγό για συναφή θέματα.

Ευχαριστούμε όσους συνέβαλαν αποφασιστικά στη δημιουργία του παρόντος, με τα πάσης φύσεως σχόλιά τους, ιδίως τους αξιότιμους κκ. Μιχάλη Καρακατσάνη, Γιάννη Κολοκυθά, Κώστα Πούλιο, Δημήτρη Αντωνάκη, Ηρακλή Μωραϊτη, Μιχάλη Χατζηθεοδοσιάδη, Θανάση Συνάθη.

Μ.Γ. & Χ.Π.